අත්දැකීමක්,,,,
පාණ්ඩු පාට මළහිරු මියෙනකොට
මල්වර වුණූ සදකුමරිට
සැතපෙන්න අතවනන වැව්තලයට
හිනැහුනු වොඩ්කා බෝතලයට
තරවටුවට වගේ රවන
බැදපු මලකුණු ටික
ප්ලාස්ටික් කෝප්පෙත් එක්ක
මාරුවෙන් මාරුවට
කටලගට ලන් කරන
මෝඩයෙක් කියන උඹලාට මෝඩයෝ නොකියන
තෘප්තිමත් මම,,,,,
Thursday, December 13, 2012
Sunday, October 28, 2012
මිනිස්කම අදුනන පොඩි එවුන් ටිකක් වෙනුවෙන් ලියූ වචන ටිකක්..
ඔච්චමට හිනාවෙන
කදුළු බිදු අද උඹට
හිනැහේවි සෙනෙහසින්
ලොව දිනූ දවසකට
කැටිකරන් හීන පොදි
අහස්කුස පරයන්න
දුවාපන් , දුවාපන්
හැකිවේවි රජවෙන්න
වළා රැළි අතරවත්...
රැළි මැකුනු සුදු ගවුම
මුවට රැළි නොදේවා
රැළි ගැසුනු කමිස පොඩි
හිතට දිරි ගෙනේවා
අහින්සක ඔය හිතේ
කළ අකුරු රැදේවා
මිනිස්කම් සුවද ඇති
නැණ පහන් දිලේවා....
ඔච්චමට හිනාවෙන
කදුළු බිදු අද උඹට
හිනැහේවි සෙනෙහසින්
ලොව දිනූ දවසකට
කැටිකරන් හීන පොදි
අහස්කුස පරයන්න
දුවාපන් , දුවාපන්
හැකිවේවි රජවෙන්න
වළා රැළි අතරවත්...
රැළි මැකුනු සුදු ගවුම
මුවට රැළි නොදේවා
රැළි ගැසුනු කමිස පොඩි
හිතට දිරි ගෙනේවා
අහින්සක ඔය හිතේ
කළ අකුරු රැදේවා
මිනිස්කම් සුවද ඇති
නැණ පහන් දිලේවා....
Wednesday, October 17, 2012
කන්න දෙයක් නොමැතිව බඩ පිට කොන්දට ඇළුනු නිසාවෙන් කෑමට කුමක්හෝ සොයමින්
පාර දිගේගවු ගනනක් දුර ඇවිදින හිගන්නාගේ ඇසගැටෙනුයේ,
කාපු තරම වැඩි වී බඩ අඩුකරගන්නට දහදිය පෙරාගෙන ඇවිදින පිරිසකි,
ඉදින් හිගන්නා ඔවුන්ට වයිර කළ යුතුද???
නැත නැත,
කිමද
එය අයිතිවාසිකම් පිළිබද ගැටළුවක් නොව
තමතමන්,ඔවුනොවුන්
පෙරකළ කී දේ පිළිබද
කාරණයක් වන නිසාවෙනි.....
පාර දිගේගවු ගනනක් දුර ඇවිදින හිගන්නාගේ ඇසගැටෙනුයේ,
කාපු තරම වැඩි වී බඩ අඩුකරගන්නට දහදිය පෙරාගෙන ඇවිදින පිරිසකි,
ඉදින් හිගන්නා ඔවුන්ට වයිර කළ යුතුද???
නැත නැත,
කිමද
එය අයිතිවාසිකම් පිළිබද ගැටළුවක් නොව
තමතමන්,ඔවුනොවුන්
පෙරකළ කී දේ පිළිබද
කාරණයක් වන නිසාවෙනි.....
Monday, October 1, 2012
මාතෘකාවක් නැති කතාවක්...
"මහත්තයා මේ ලෙඩාව තවත් ඉස්පිරිතාලෙ තියාගෙන වියදම් කරන එකේ තේරුමක් නැහැ,ගෙදර එක්කන් ගිහින් එ‍යා‍ව පු‍ලු‍ව‍න්‍ තරම් සතුටින් තියන්න,මෙ‍යා තව දවස් 25කට වඩා ජීවත් වෙන්නෙ නැහැ,දුක් වෙන්න එපා මහත්තයෝ ඒත් ඒක තමා ඇත්ත"
මෙහෙම ඇ‍හු‍ණෙ තමන්ගේ ආ‍ද‍ර‍ණී‍ය බිරිඳ තව දු‍ර‍ට‍ත්‍ ජීවත් කරවන්න අවස්ථාවක් නැහැ කියන ප‍ණි‍වි‍ඩ‍ය වුවත් එය වි‍ශ්‍වා‍ස කරන්න හැකියාවක් ඔහුට තිබුණෙ නැහැ.බිරිදගෙ ලොකු අ‍යි‍ය‍ත්‍ ඔ‍හු‍ත්‍ විතරක් දැ‍න‍ග‍ත්‍ත මේ රහස හිතේ දරාගෙන තමන්ගෙ බිරිදව ගෙදර එක්කන් යන්න හිත දැඩි කරගන්න කො‍ච්‍ච‍ර‍ක්‍ අපහසු වෙන්න ඇතිද කියලා මට හි‍තාග‍න්‍න බැහැ.අන්තිමට කොහොමහරි බිරිදව ගෙදරට එක්කරගෙන
ගිහින් මේ රහස රහසක් විදියටම තියාගෙන ඇයව පුළුවන් තරම් සතුටින් තියනව කියලා හිතාගෙන ගෙදරට
එක්කරගෙන ආවා.මිනිත්තු පැය වෙලා පැය දවස් වෙලා ගෙවෙනකොට නොදැනීම දවස් එකොලහක් ගෙවිලා
ගිහින්.බිරිද මරණෙට ඇගිලි ගනින දිහා බලාගෙන ඉන්න බැරි තැන තවත් එක දවසක් හරි වැඩිපුර
ජීවත් කරගන්න පුළුවන් විදියක් හොයනකොට දෙවිකෙනෙක් වගෙ එක දොස්තර මහත්තයෙක් ගැන ඔහුට
දැනගන්න ලැබෙනවා.කුරුණෑගලට නුදුරු වදුරාගල පැත්තෙ ඉන්න මේ දොස්තර මහත්තයාව
හොයාගෙන ගිහින් සැනසීමක් හොයනකොට අහපු වචන ටික ඔහුට දැණුනෙ සැතපුම් ගාණක් දුරු කතරක
ඇවිදලා තිබහට බොන්න දිය දෝතක් හොයනකොට හම්බවුණු නිල්වන් දිය පාරක් විදියටයි.
“මේ ලෙඩාව
සීයට සීයක් සනීප කරන්න බැරි වෙයි.ඒත් ඩොක්ටර් උදේනිගෙ හිතවතෙක් හින්දා මට පුළුවන් උත්සාහ
කරලා බලන්න තව ටික කාලයක් මේ ලෙඩාව ජීවත් කරවගන්න,හැබැයි ලොකු වියදමක් දරන්න වෙයි,මොකද
මම ඉල්ලන බෙහෙත් ටික මට ගෙනත් දෙන්නම වෙනවා,එහෙම පුළුවන්නම් අපි උත්සාහ කරලා බලමු මහත්තයො”
මහලොකු
සල්ලි කාරයො නොවුණත් තමන්ගෙ බිරිඳ මැරෙන්න ඇරලා බලාගෙන ඉන්නවට වඩා තියෙන සේරම විකුණලා හරි ජීවත් කරවගන්න අන්තිම උත්සාහයත් දරන්න හිත දැඩි කරගෙන
“පින් අයිති වෙයි දොස්තර මහත්තයො අපි මේ ඔපරේශන් එක කරමු,මගෙ තියෙන හැමදේම නැතිකරගෙන හරි මම වියදම් කරන්නම්”
කියලා දොස්තර මහත්තයාට කියලා ඔහු දරාගන්න බැරි සතුටකින් ගෙදරට එන්නෙ තව දවස් 13 ක් ඇතුලත නොයෙන ගමන් යන්න ඉන්න බිරිඳව තව කාලයක් මේ ලෝකෙ තියාගන්න වාසනාව ලැබෙයි කියන අහින්සක බලාපොරොත්තුවත් හිත දරාගෙන.
ඔව් එදා බලාපොරොත්තුවේ දවසක්.අවශ්‍ය කරන හැමදේම සුදානම් කරගෙන කොළඹ නවලෝක ඉස්පිරිතාලෙ ඔපරේශන් එකට තමන්ගෙ බිරිදව සූදානම් කරනකොට තාම හයක් හතරක් නොතේරෙන මේ කිසිම දේක හාන්කවිසියක් නොදන්න පොඩි එවුන් දෙන්න උන්ගෙ නැන්දලා ලග නතර කරලා ඔහු ඉස්පිරිතාලෙට පිටත් වුණේ ගෙදර තිබුණු බැන්කු පොත් ටිකයි අයිති වෙලා තිබුණු ඉඩමක් විකුණලා ගත්තු සල්ලි ටිකයි පොදි බැදගෙන.පැය තුන හතරක් පුරාවට ඔපරේශන් කාමරේ ලගට වෙලා ඉදගෙන දෙන බෙහෙත් තුණ්ඩු වල තිබුණු දහස් ගණන් වල බෙහෙත් වලට ගෙනාපු සල්ලි පොදිය දිය වෙනකොට තමන්ගෙ දරුවන්ගෙ අම්මාගෙ ජීවිතේ වෙනුවෙන් දෙවියන්ට කන්නලවු කර කර ඒ පැය දෙක තුන කොහොම ගෙවන්න ඇතිද.ඔපරේශන් එක පටන් ආරගෙන පැය අටක් පමණ ගතවෙනකොට දොස්තර මහත්තයා එළියට ආවෙ සිනහාමුසු මුහුණකින්.
“පින් අයිති වෙයි දොස්තර මහත්තයො අපි මේ ඔපරේශන් එක කරමු,මගෙ තියෙන හැමදේම නැතිකරගෙන හරි මම වියදම් කරන්නම්”
කියලා දොස්තර මහත්තයාට කියලා ඔහු දරාගන්න බැරි සතුටකින් ගෙදරට එන්නෙ තව දවස් 13 ක් ඇතුලත නොයෙන ගමන් යන්න ඉන්න බිරිඳව තව කාලයක් මේ ලෝකෙ තියාගන්න වාසනාව ලැබෙයි කියන අහින්සක බලාපොරොත්තුවත් හිත දරාගෙන.
ඔව් එදා බලාපොරොත්තුවේ දවසක්.අවශ්‍ය කරන හැමදේම සුදානම් කරගෙන කොළඹ නවලෝක ඉස්පිරිතාලෙ ඔපරේශන් එකට තමන්ගෙ බිරිදව සූදානම් කරනකොට තාම හයක් හතරක් නොතේරෙන මේ කිසිම දේක හාන්කවිසියක් නොදන්න පොඩි එවුන් දෙන්න උන්ගෙ නැන්දලා ලග නතර කරලා ඔහු ඉස්පිරිතාලෙට පිටත් වුණේ ගෙදර තිබුණු බැන්කු පොත් ටිකයි අයිති වෙලා තිබුණු ඉඩමක් විකුණලා ගත්තු සල්ලි ටිකයි පොදි බැදගෙන.පැය තුන හතරක් පුරාවට ඔපරේශන් කාමරේ ලගට වෙලා ඉදගෙන දෙන බෙහෙත් තුණ්ඩු වල තිබුණු දහස් ගණන් වල බෙහෙත් වලට ගෙනාපු සල්ලි පොදිය දිය වෙනකොට තමන්ගෙ දරුවන්ගෙ අම්මාගෙ ජීවිතේ වෙනුවෙන් දෙවියන්ට කන්නලවු කර කර ඒ පැය දෙක තුන කොහොම ගෙවන්න ඇතිද.ඔපරේශන් එක පටන් ආරගෙන පැය අටක් පමණ ගතවෙනකොට දොස්තර මහත්තයා එළියට ආවෙ සිනහාමුසු මුහුණකින්.
“අපේ මහන්සිය
අපතෙ ගියෙ නෑ මහත්තයො.නෝනට සනීප වෙයි”
දොස්තර
මහත්තයාගෙ මේ වදන් ටික අහගන්න වුණු වෙහෙස ඔහු ඇරෙන්න වෙන කිසිම කෙනෙක් අද වෙනතුරුත්
නොදන්න බව නොරහසක්. දින කිපයකට පස්සෙ බිරිඳව ගෙදර එක්කන් යන්න හදන වෙලාවෙ දොස්තර මහත්තයා
පොඩ්ඩක් කතාකරලා ඔහුට දෙයක් කියනවා.
“මහත්තයෝ අපි මේ ලෙඩාව බේරගත්තෙ පිත්තාසෙ තිබුණු ප්‍රශ්ණය විසදලා,ඒත් ඒ වෙනුවෙන් අපි කල දේ හින්දා කවදාහරි මේ ලෙඩාට පිළිකා තත්වයක් ඇති වෙන්න පුළුවන්,ඒත් ඒක තව අවුරුදු ගානකින් වෙන්න පුළුවන්,මේ ලෙඩාට ඒක ගැන දැනගන්න තියන්න එපා”
“මහත්තයෝ අපි මේ ලෙඩාව බේරගත්තෙ පිත්තාසෙ තිබුණු ප්‍රශ්ණය විසදලා,ඒත් ඒ වෙනුවෙන් අපි කල දේ හින්දා කවදාහරි මේ ලෙඩාට පිළිකා තත්වයක් ඇති වෙන්න පුළුවන්,ඒත් ඒක තව අවුරුදු ගානකින් වෙන්න පුළුවන්,මේ ලෙඩාට ඒක ගැන දැනගන්න තියන්න එපා”
“ඔව් මහත්තයෝ
ඩොක්ටර් උදේනි මට ඒ ගැන කීවා,ඒත් දවස් ගාණකින් මැරෙන්න හිටිය මගෙ නෝනව තව අවුරුද්දකට
හරි ජීවත් කරගන්න පුළුවන් වුණු එක මට ඇති.මහත්තයා මේ කරපු උපකාරෙ මහත්තයට නිවන් දකින්න
ඇති වෙයි මහත්තයො”
කියලා කවුරුත්
නොදන්න ඒ රහස හිතේ හොයාගන්න බැරි තැනක තැන්පත් කරලා බිරිදත් එක්ක ගෙදර යන්න පිටත් වුණේ
දරාගන්න බැරි සන්තෝසෙකින්.මේ සිදුවීමෙන් මාස කීපයකට පස්සෙ රජයේ ගුරුවරියක් වුණු ඇය සුපුරුදු පරිදි ඉස්කෝලෙට ගිහින් උගන්නන්න පටන් ගන්නවා.ආයෙත් පුරුදු විදියට මේ පවුල
සතුටින් ජීවත් වෙනවා.මෙහෙම වසර කිහිපයක් ගතවෙනකොට මේ දෙන්නගෙ ලොකු දුව හය වසරෙත් පුතා පහ වසරෙත් ඉගෙන ගන්නකොට මේ මනුස්සයට දෙයියන්ගෙ ලෙඩ හැදෙනවා.ඒත් සාමාන්‍යය විදියට මේ අසනීපෙ සනිප නොවි විෂබීජයක් ඇගට ඇතුල් වෙලා සුසුම්නාවෙ ප්‍රශ්ණයක් ඇතිවෙලා හදිසියේ ඔපරේශන්
එකක් කරන්න වෙනවා.කලින් බිරිඳව ඔපරේශන් කල දොස්තර මහත්තයා මේ වෙනකොට හිතවත් වෙලා හිටිය
හින්දා ඔහුගෙ උදවු ඇතිව සාර්ථකව ඔපරේශන් එක කරගෙන කකුල තරමක් සුව කරගන්න පුළුවන් උනත්
ඔහුට හැරමිටියක් පාවිච්චි කරන්න සිද්ද වෙනව .මේ සිදුවීම් එක්ක ටික කාලයක් ගත වෙනවා.වාරුවත්
එක්ක ඇවිදින්න පුළුවන් වෙන තරමට මේ මනුස්සයා සුව වෙනකොට එක දවසක හදිසියේම ඔහුගේ බිරිඳ අසනීප වෙනවා.ඇයව කුරුණගල ඉස්පිරිතාලෙට හදිසියේ ඇතුලත් කලත් ඒ සැණින්ම ලෙඩාව කොලඹ මහ
ඉස්පිරිතාලෙට මාරු කරලා යවනවා.
කලයුතු
හදිසි ප්‍රතිකාර කලාට පස්සෙ ලෙඩාව දැඩි සත්කාර ඒකකයට ඇතුලත් කරනවා.රෑ තිස්සෙම නින්දක්
නැතිව ඉදලා මේ පුද්ගලයා තමන්ගෙ බිරිඳගෙ තත්වය දැනගන්න මුල ඉදන්ම බිරිදට ප්‍රථිකාර කරන
පවුලේ දොස්තර තරම් වන තරමට හිතවත් කමක් ඇතිවෙලා තිබුණු දොස්තර මහත්තයාව හම්බවෙන්න යනවා.
“ජයේ,මම
උඹට එදා කියපු දේ අද වෙලා තියෙන්නෙ.මේක කැන්සර් එකක්.අපි කරන්න තියෙන හැමදේම කරනවා,ඒත්
අපිට ලෙඩාව මහරගම පිලිකා රෝහලට අරන් යන්න වෙනවා,මොකද ඕන කරන මැශින් මෙහෙ අපි ලග නෑ”
“අප්පච්චි අපෙ අම්මත් මෙහෙට එක්කන් එන්නද හදන්නේ ”
කියලා.ඒ වෙලාවෙ ඔහුගෙ ඇස් වල කදුලු එළියට එන එක නතර කරගන්න ඔහුට බැරි උන එක පුදුමයක් නෙමෙයි.දොස්තර මහත්තයාව හම්බවෙන්න ගිහින් ලෙඩා ගැන කියලා සේරම කටයුතු ඉවර වෙන්න ලන් වෙනකොට එක පාරටම මේ මනුස්සයා පුටුවෙන් නැගිටිනවා,
“දොස්තර මහත්තයො අපිට මේ ලෙඩාව මෙහෙට අරන් එන්නෙ නැතුව වෙන කරන්න පුළුවන් දෙයක් නැද්ද?”
“ම්ම්ම්..ඔව් එක විදියක් තියෙනවා,හැබැයි ඒකට සෑහෙන වියදමක් දරන්න වෙනවා”
“මොකක්ද අපිට කරන්න පුළුවන් මහත්තයෝ?”
“අපිට පුළුවන් මෙහෙන් අවශ්‍ය කරන මැශින් ටික කළුබෝවිල හොස්පිට්ල් එකට අරන් ගිහින් මෙහෙන් ලෙඩාට බෙහෙත් කරන්න,”
“අපි එහෙම කරමු මහත්තයො,මට මගෙ නෝනව මෙහෙට එක්කන් එන්න හිත දෙන්නෙ නෑ”
මේ සේරම වෙනකොට ඒ දිහා බලන් ඉන්නව ඇරෙන්න වෙන්නෙ මොනවද කියලා තේරුමක් අර පොඩි එකාට නැහැ.ඒත් ඒ පොඩි එකාට සතුටු හිතෙනවා තමන්ගෙ අම්මව මේ දුක් ගොඩට අරන් එන්නෙ නෑ කියනකොට.මේ සේරම ලෑස්තිකරගෙන කොළඹ මහඉස්පිරිතාලෙ ඉදලා ජයවර්දනපුර ඉස්පිරිතාලෙට මාරු කරගෙන අරන් ගිය තමන්ගෙ බිරිදව කළුබොවිල ඉස්පිරිතාලෙට එක්කන් ගිහින් ප්‍රතිකාර කරන්න පටන් ගන්නවා.මේ වෙනකොට මාසෙකටත් වැඩිය දැඩි සත්කාර ඒකකයෙම ඉන්න තමන්ගෙ බිරිඳගෙ ඇග දුර්වල වෙලා තියෙන හැටි දැක දැක ඔහු හැමදේම ඉවසගෙන තමන්ගෙ ඇයව තව එක දවසක් හරි ජීවත් කරගන්න වෙහෙසෙනවා.කළුබෝවිල ඉස්පිරිතාලෙට මාරු කරපු ලෙඩාට හදිසි ඔපරේශන් එකක් කරන්න දොස්තරලා තීරණය කරනවා.මෙ වෙද්දි ලෙඩාව හය වතාවක් ඔපරේශන් කරලා තියෙනවා.මේ ඔපරේශන් එක කරලා පිත් වතුර එළියට අරන් සුද්ද කරන්න අවශ්‍ය නිසා කපපු තැන මහන්නෙ නැතිව තියන්න දොස්තරවරු තීරණය කරනවා,මේ වෙනකොට ලෙඩාව පාලනය වෙන්නෙ අර ගෙනාපු මැශින් ටිකෙන්,බැරිවෙලාවත් එක මැශින් එකක් නතර වුණොත් තමන්ගෙ බිරිඳ නොයෙන ගමන් යනවා කියලා දැන දැන තනියම කොළඹට වෙලා රස්සාවත් කරන ගමන් බිරිඳ වෙනුවෙන් මේ මනුස්සයා වෙහෙසෙන්නෙ එක කකුලක වාරුව හැරමිටියට දීලා ඇවිදින ගමන්.
“මේ මිනිස්සු මගෙ ටිකට් කපන්න බෑ කියනවා,කොහොමහරි මගෙ ටික්කෙට් එක කපලා දෙන්න”
කියලා ඉල්ලන්නෙ තමන්ගෙ බිරිඳව බලන්න දවස් දෙකකින් යන්න බැරි වුණු හින්දා පවුලෙ හිතවත්තු දෙතුන් දෙනෙක් බිරිඳව බලන්න ගියත් ඔහුට තමන්ගෙ අසනීපයට වඩා බිරිඳව බේරගන්න එක වැදගත් වුණු හින්දා වෙන්න ඇති.
මේ දොස්තර මහත්තයාගෙ උත්තරේ උනත් මේ මනුස්සයගෙ දැඩි ඇවටිලි කිරීම් හින්දාම අන්තිමට ටිකට් කපන්න තීරණය කරනවා.
“අපි කරන්න පුළුවන් හැමදේම කරලා තියෙන්නෙ,ඒත් මහත්තයෝ හිතහදාගන්න.මේ වෙලාවෙ මට කියන්න තියෙන්නෙ ඒක විතරයි,මේ ලෙඩා තව දවස් දෙක තුනකට වඩා ජීවත් කරන්න අමාරුයි.ඒක තමා ඇත්ත.”
කකුලත් නොන්ඩි ගහ ගහ ගිහින් පැත්තක තිබූණු බංකුවකට වාරු දීලා කල්පනා කර කර ඉන්නකොට ඔහුගෙ ඇහෙන් කදුළු වැටෙන එක නතර කරගන්න උත්සාහ නොකලේ ඒක කරන්න බැරි බව දන්න හින්දම වෙන්න ඇති.ලෙඩාගෙ ඇඳුම් ටිකත් අරගෙන ගිහින් හෝදලා දාල ඔහු ආයෙත් හවස ඉස්පිරිතාලෙට එනවා.ආපහු වැඩකරන තැනට යන්න හිත දෙන්නෙ නැති හින්දා ඉස්පිරිතාලෙ එලියෙ බන්කුවකට වෙලා ඔහු කල්පනාකරකර ඉන්නවා.
ඒ දොස්තර මහත්තයාගෙ කටහඩ.ඉන්න වෙන කවුරුත් නැති හින්දා ඔහුම නතර වෙන්න හිතාගන්නවා.රෑ අටට විතර ලෙඩාව ඔපරේශන් එකට ලෑස්ති කරලා අරන් යනකොට තමන්ගෙ බිරිඳව බලන්න අවස්ථාවක් ඔහුට ලැබෙනවා.සමහරවිට මේ ඇයව පණපිටින් දකින අවසාන අවස්ථාව වෙන්නත් පුළුවන් බව ඔහුගෙ හිත කීවත් ඒදේ පිලිගන්න සූදානම් නැති ඔහු හිත දැඩි කරගෙන ඇය දෙස බලන් ඉන්නවා.පැය දෙක තුනකට පස්සෙ ඔපරේශන් එක අවසන් වුණු නිසා ලග තිබුණු බංකුවකට වාරු දීලා ඇස් දෙක පියාගන්න ඔහු වෙර දරනවා.
වෙලාව පාන්දර තුනට වගේ ඇති.නර්ස් කෙනෙක් ඇවිත් බෙහෙත් තුණ්ඩුවක් ඔහුගේ අතේ තියලා හදිසියෙන් යන්න යනවා.කළයුත්තෙ කුමක්දැයි නොතේරුණු නමුත් බෙහෙත් ශාලාවක් හොයාගෙන ඔහු රෝහලෙන් පිටවෙනවා.පාන්දර තුනට බෙහෙත් ශාලාවක් හොයන එක කළ නොහැක්කක් වුවත් හැරමිටි ගහ ගහ ඔහු මග හමුවන බෙහෙත් ශාලා වල දොරවල් වලට ගසමින් පිස්සෙක් වගේ දුවනවා.
“මේක වහලා තියෙන්නෙ,උදේ නවය විතර වෙනව අරිනකොට.ඇතුලෙ කවුරුත් නෑ”
ඒ එක් බෙහෙත් ශාලාවක ආරක්ශකයෙකුගෙ හඩ.
“අනෙ මල්ලි මේ ගොඩක් ලොකු හදිස්සියක්,මට මේ බෙහෙත පුළුවන් තරම් ඉක්මනට අරගන්න ඕන.මට
මේක ගන්න විදියක් කියන්න මගෙ නෝනා ඉස්පිරිතාලෙ මැරෙන්න පණ අදිනවා”
“මට කරන්න දෙයක් නෑ මහත්තයො,ඒත් මට එක උදව්වක් කරන්න පුළුවන්.මේකෙ අයිති මහත්තයා ඉන්නෙ
මේ ලග.මම පාර කියන්නම් පුළුවන්නම් ගිහින් කතාකරලා බලන්න”
ඒ මනුස්සයාගෙන් බෙහෙත්ශාලාව අයිතිකාරයාගෙ ගෙදර අහගෙන එතනින්ම ත්‍රීවීලර් එකක නැගලා ඔහු එතනට යනවා.ගිහින් සීනුව නාදා කරනවා,ටික වෙලාවකට පස්සෙ මනුස්සයෙක් ගේ ඇතුලෙන් එළියට එනවා.ගේට්ටුව ඇරපු ගමන් ඒ මනුස්සයාගෙ කකුල් දෙක අල්ලලා වැදලා
“අනෙ මහත්තයො මෙන්න මේ බෙහෙත මට පුළුවන් තරම් ඉක්මනට අරන් දෙන්න ,මගෙ නෝන ඉස්පිරිතාලෙ අයි.සී.යූ එකේ ”
කියලා කියනවා.
“මහත්තයො මට ඔයාගෙ දුක තේරෙනවා,ඒත් මට තනියම ෆාමසි එක අරින්න බැහැ,ඒකට අයිතිකාරයො තුන් දෙනෙක් ඉන්නවා.සමාවෙන්න මට දැන් මේ බෙහෙත් දෙන්න විදියක් නැහැ”
මෙහෙම කියනකොට ගේ ඇතුලෙන් මේ මනුස්සයාගෙ බිරිඳ එළියට එනවා.ඇවිත් මේ බෙහෙත් තුණ්ඩුව ඉල්ලගෙන බලනවා.
“මේක ගොඩක් හදිස්සි බෙහෙතක්.අර දෙන්නවත් අරගෙන ගිහින් පුළුවන් තරම් ඉක්මනට මේක ඉස්පිරිතාලෙටම ගිහින් දීලා එන්න”
කියලා ඒ මනුස්සයාට කියනවා.මෙතනට ආපු ත්‍රීවිලර් එකට යන්න කියන්න කියලා කියපු මේ නෝනා ගේ ඇතුලට යනවා.ත්‍රිවිලර් එක පිටත් කරලා ටික වෙලාවක් ගේට්ටුව ලගට වෙලා ඉන්නකොට ගේට්ටුවෙන් වාහනයක් එළියට එනවා.
“ඉක්මනට නගින්න”
විනාඩි කිහිපයක් ඇතුලත තවත් පුද්ගලයින් දෙදෙනෙකුත් වාහනේට නන්වගෙනබෙහෙත්ශාලාවට ගිහින් බෙහෙත අරගෙන ඉස්පිරිතාලෙටම ඔහුව ගෙනැවිත් දාන්න තරම් ඔවුන් කරුනාවන්ත වෙනවා.ඒ වෙනුවෙන් ඔවුන්ට පින් දී හැකි ඉක්මනින් ඔහු බෙහෙත දොස්තර මහතා අත තබනවා.මේ සිදුවීම් සියල්ල අවසන බෙහෙත් ශාලාවෙ අයිතිකරුවන් ආපහු යන්න පිටත් වෙන්න පෙර ඇති වූ කතාබහෙන් දැනගන්න ලැබෙනවා ඔහුගේ බිරිද දොස්තර වරියක් වන බව.
ඔව් ඒ වෙනස දැණුනේ මේ නිසා බව දැන් ඔහුට පැහැදිලියි.සාක්කුවට අත දාලා බලනකොට ගෙදරින් එනකොට අරන් ආව දහස් ගණන් සත ගාණට වැටී වියදම්ව ඇති බව දැණුනත් පරාජය පිලිගැනීමට සූදානමක් ඔහු තුළ නැහැ.
තමා සන්තක සියලු දේ නැතිව ඇතිමුත් තව එක පැයක් තම බිරිද මෙලොව රදවාගන්නට ඔහු තවත් වෙහෙසෙන්නට සූදානම් බව අසීමිත ආදරයක් හමුවෙ පුදුමයක් නොවේ.සාක්කුවේ ඊයෙ රෑ වෙනකොට තිබුනු හැත්තෑපන්දහසක මුදල වෙනුවට දැන් ඇත්තේ රුපියල් දෙදහසකි.කළයුතු එකම දේ සිහිපත් වූ ඔහු තමන්ගෙ කරේ තිබුණු මාලය ගලවගෙන ගිහින් උකසට තියලා ගත් මුදලත් බැන්කුවෙ ඉතුරු වෙලා තිබුණු අන්තිම දහසෙ නෝට්ටු කීපයත් රැගෙන විත් බිරිදගෙ ජීවිතය තව පැය දෙක තුනකින් දිගු කරගෙන සැනසුම් සුසුම් හෙලනවා.
“මහත්තයා,නෝනා ලගට යන්න”
“මගේ දරුවන් දෙදෙනා හොදින් රැකබලගන්න “
කියලා වෙන්න ඇති,
“මා වෙනුවෙන් කළ දේවලට පින් “
කියලා වෙන්න ඇති,
“මට තවත් ජීවත් වන්නට අවැසියි ”
කියලා වෙන්න ඇති.
මීට දවස්
දෙකකකට පස්සෙ ඔහු මේ දොස්තර මහත්තයත් එක්ක යනවා මහරගම පිලිකා රෝහලට මේ ලෙඩාව එතනට අරන්
යන්න අවශ්‍ය කටයුතු සූදානම් කරගන්න.ඒත් එතනදි මේ මනුස්සයාට පේනවා මේ රෝහලේ ඉන්න ලෙඩ්ඩු
විඳින දුක.මේ ගමනට ඔහුගෙ පොඩි පුතාවත් එක්කන් යන්න සිද්ද වෙනවා මොහුට.මේ පොඩි එකා මෙතන
ඉන්න ලෙඩ්ඩු දිහා බලලා අහනවා
“අප්පච්චි අපෙ අම්මත් මෙහෙට එක්කන් එන්නද හදන්නේ ”
කියලා.ඒ වෙලාවෙ ඔහුගෙ ඇස් වල කදුලු එළියට එන එක නතර කරගන්න ඔහුට බැරි උන එක පුදුමයක් නෙමෙයි.දොස්තර මහත්තයාව හම්බවෙන්න ගිහින් ලෙඩා ගැන කියලා සේරම කටයුතු ඉවර වෙන්න ලන් වෙනකොට එක පාරටම මේ මනුස්සයා පුටුවෙන් නැගිටිනවා,
“දොස්තර මහත්තයො අපිට මේ ලෙඩාව මෙහෙට අරන් එන්නෙ නැතුව වෙන කරන්න පුළුවන් දෙයක් නැද්ද?”
“ම්ම්ම්..ඔව් එක විදියක් තියෙනවා,හැබැයි ඒකට සෑහෙන වියදමක් දරන්න වෙනවා”
“මොකක්ද අපිට කරන්න පුළුවන් මහත්තයෝ?”
“අපිට පුළුවන් මෙහෙන් අවශ්‍ය කරන මැශින් ටික කළුබෝවිල හොස්පිට්ල් එකට අරන් ගිහින් මෙහෙන් ලෙඩාට බෙහෙත් කරන්න,”
“අපි එහෙම කරමු මහත්තයො,මට මගෙ නෝනව මෙහෙට එක්කන් එන්න හිත දෙන්නෙ නෑ”
මේ සේරම වෙනකොට ඒ දිහා බලන් ඉන්නව ඇරෙන්න වෙන්නෙ මොනවද කියලා තේරුමක් අර පොඩි එකාට නැහැ.ඒත් ඒ පොඩි එකාට සතුටු හිතෙනවා තමන්ගෙ අම්මව මේ දුක් ගොඩට අරන් එන්නෙ නෑ කියනකොට.මේ සේරම ලෑස්තිකරගෙන කොළඹ මහඉස්පිරිතාලෙ ඉදලා ජයවර්දනපුර ඉස්පිරිතාලෙට මාරු කරගෙන අරන් ගිය තමන්ගෙ බිරිදව කළුබොවිල ඉස්පිරිතාලෙට එක්කන් ගිහින් ප්‍රතිකාර කරන්න පටන් ගන්නවා.මේ වෙනකොට මාසෙකටත් වැඩිය දැඩි සත්කාර ඒකකයෙම ඉන්න තමන්ගෙ බිරිඳගෙ ඇග දුර්වල වෙලා තියෙන හැටි දැක දැක ඔහු හැමදේම ඉවසගෙන තමන්ගෙ ඇයව තව එක දවසක් හරි ජීවත් කරගන්න වෙහෙසෙනවා.කළුබෝවිල ඉස්පිරිතාලෙට මාරු කරපු ලෙඩාට හදිසි ඔපරේශන් එකක් කරන්න දොස්තරලා තීරණය කරනවා.මෙ වෙද්දි ලෙඩාව හය වතාවක් ඔපරේශන් කරලා තියෙනවා.මේ ඔපරේශන් එක කරලා පිත් වතුර එළියට අරන් සුද්ද කරන්න අවශ්‍ය නිසා කපපු තැන මහන්නෙ නැතිව තියන්න දොස්තරවරු තීරණය කරනවා,මේ වෙනකොට ලෙඩාව පාලනය වෙන්නෙ අර ගෙනාපු මැශින් ටිකෙන්,බැරිවෙලාවත් එක මැශින් එකක් නතර වුණොත් තමන්ගෙ බිරිඳ නොයෙන ගමන් යනවා කියලා දැන දැන තනියම කොළඹට වෙලා රස්සාවත් කරන ගමන් බිරිඳ වෙනුවෙන් මේ මනුස්සයා වෙහෙසෙන්නෙ එක කකුලක වාරුව හැරමිටියට දීලා ඇවිදින ගමන්.
ඔව් ජීවිතේ
මහ පුදුමාකාරයි.මීට අවුරුදු පහකට විතර කලින් ඔහුට අවශ්‍ය වුණේ තමන්ගෙ නෝනව එක දවසක් වැඩිපුර
ජීවත් කරගන්න.ඒත් අවුරුදු පහකටත් වඩා ජීවත් කරවගන්න ඔහුගෙ වෙහෙස මහන්සිය හින්දා ඔහුට
හැකි උණා.අද ආයෙත් තමන්ගෙ නෝනා ජීවිතෙත් මරණෙත් එක්ක සටනක.අදත් ඔහු හදන්නෙ තව එක දවසක්
හරි වැඩිපුර ඇයව ජිවත්කරවාගන්න.මේක තමා මනුස්ස ස්වභාවය.ඔහු උදේට ලෙඩාව බලන්න එනවා.ඇවිත්
කිලිටු රෙදි ටිකත් අරගෙන ගිහින් ඒ ටික හෝදලා දාලා වැඩට යනවා.දවල්ට ඔෆිස් එකේ බොස්ට කියලා
ඉක්මනට ඇවිත් තමන්ගේ නෝනව බලලා ආයෙත් වැඩට යනවා.හවස වැඩ ඉවර උනු ගමන් ඇවිත් ආයෙත් කිලුටු
රෙදි ටික අරගෙන ගිහින් හෝදලා පහුවදාට ලෙඩාට ගෙනියන්න අවශ්‍ය කරන දේවල් ලෑස්ති කරනවා.මෙහෙම
දින ගනනක් ගෙවෙනකොට ඔහුගේ අසනීපය වැඩි වෙන්නෙ දෙවියො විරසක වෙලා නොවුණත් මොකක් හෝ කරුමයකට
වෙන්න ඇති.කකුල අඩිය තියාගන්න බැරි තරම් අසනීපය වැඩි වෙනකොට ඉස්පිරිතාලෙට ගිහින් බලනකොට
දොස්තර මහත්තුරු ඔහුට කියන්නෙ පුළුවන් තරම් ඉක්මනට බෙහෙත් වගයක් එන්නත් කරන්න වෙනවා,නැත්නම්
ඔහුට ඇවිදගන්න බැරි වෙනවා කියලා.එහෙම නැත්නම් බෙහෙත් බොන්න දෙන්න පුළුවන්,ඒත් ඒක අවදානම්
කියලා.මෙහෙම කියලා ඉස්පිරිතාලෙ ඔහුව නතර කරගන්න හදනකොට ඔහු ගිහින් අර අඳුනන දොස්තර
මහත්තයාව හම්බවෙනවා.
“මේ මිනිස්සු මගෙ ටිකට් කපන්න බෑ කියනවා,කොහොමහරි මගෙ ටික්කෙට් එක කපලා දෙන්න”
කියලා ඉල්ලන්නෙ තමන්ගෙ බිරිඳව බලන්න දවස් දෙකකින් යන්න බැරි වුණු හින්දා පවුලෙ හිතවත්තු දෙතුන් දෙනෙක් බිරිඳව බලන්න ගියත් ඔහුට තමන්ගෙ අසනීපයට වඩා බිරිඳව බේරගන්න එක වැදගත් වුණු හින්දා වෙන්න ඇති.
“ සිංහලෙන්
කියපුවම අහලා ඉස්සරවෙලා උඹ සනීප වෙලා ඉඳපන්, නැත්නම් අර ළමයි දෙන්නට උඹලා දෙන්නගෙන්
එකෙක්වත් නැති වෙනවා”
මේ දොස්තර මහත්තයාගෙ උත්තරේ උනත් මේ මනුස්සයගෙ දැඩි ඇවටිලි කිරීම් හින්දාම අන්තිමට ටිකට් කපන්න තීරණය කරනවා.
“මට කියන්න
තියෙන හැමදේම කීවා,අහන්නෙ නැත්නම් මට කරන්න දෙයක් නෑ,ඕන දෙයක් කරගන්න”
මේ මනුස්සයගෙ
මුරණ්ඩුකමට බැණ වදුනු දොස්තර මහත්තයා රෝහලෙන් පිටවෙන්න අවසර දෙනවා.ඒත් මේ මනුස්සයා මේ
යන්නෙ මුරණ්ඩුකම හින්දා නෙමෙයි.මේ වෙනකොට දහස් ගනන්වල බෙහෙත් ගෙනත් දෙන්න කියලා කළුබෝවිල
ඉස්පිරිතාලෙ දොස්තරලා කියනකොට ඒවා අඩුපාඩුවක් නැතිව කරන්න තියෙන වුවමනාව හින්දා.පහුවදා
උදෙන්ම කළුබෝවිලට යන ඔහු දොස්තර මහත්තයගෙන් ලෙඩාගෙ තත්වෙ මොකද කියලා අහනවා.
“අපි කරන්න පුළුවන් හැමදේම කරලා තියෙන්නෙ,ඒත් මහත්තයෝ හිතහදාගන්න.මේ වෙලාවෙ මට කියන්න තියෙන්නෙ ඒක විතරයි,මේ ලෙඩා තව දවස් දෙක තුනකට වඩා ජීවත් කරන්න අමාරුයි.ඒක තමා ඇත්ත.”
කකුලත් නොන්ඩි ගහ ගහ ගිහින් පැත්තක තිබූණු බංකුවකට වාරු දීලා කල්පනා කර කර ඉන්නකොට ඔහුගෙ ඇහෙන් කදුළු වැටෙන එක නතර කරගන්න උත්සාහ නොකලේ ඒක කරන්න බැරි බව දන්න හින්දම වෙන්න ඇති.ලෙඩාගෙ ඇඳුම් ටිකත් අරගෙන ගිහින් හෝදලා දාල ඔහු ආයෙත් හවස ඉස්පිරිතාලෙට එනවා.ආපහු වැඩකරන තැනට යන්න හිත දෙන්නෙ නැති හින්දා ඉස්පිරිතාලෙ එලියෙ බන්කුවකට වෙලා ඔහු කල්පනාකරකර ඉන්නවා.
“ඔයාගෙ
ලෙඩාව අද හදිසි ඔපරේශන් එකකට ගන්නවා.කවුරුහරි රෑ මෙහෙ ඉන්න වෙයි මහත්තයා”
ඒ දොස්තර මහත්තයාගෙ කටහඩ.ඉන්න වෙන කවුරුත් නැති හින්දා ඔහුම නතර වෙන්න හිතාගන්නවා.රෑ අටට විතර ලෙඩාව ඔපරේශන් එකට ලෑස්ති කරලා අරන් යනකොට තමන්ගෙ බිරිඳව බලන්න අවස්ථාවක් ඔහුට ලැබෙනවා.සමහරවිට මේ ඇයව පණපිටින් දකින අවසාන අවස්ථාව වෙන්නත් පුළුවන් බව ඔහුගෙ හිත කීවත් ඒදේ පිලිගන්න සූදානම් නැති ඔහු හිත දැඩි කරගෙන ඇය දෙස බලන් ඉන්නවා.පැය දෙක තුනකට පස්සෙ ඔපරේශන් එක අවසන් වුණු නිසා ලග තිබුණු බංකුවකට වාරු දීලා ඇස් දෙක පියාගන්න ඔහු වෙර දරනවා.
“මහත්තයා
මේ බෙහෙත අපිට දැන්ම ඕන කරලා තියෙනවා ,පුළුවන් තරම් ඉක්මනට මේක අරන් එන්න”
වෙලාව පාන්දර තුනට වගේ ඇති.නර්ස් කෙනෙක් ඇවිත් බෙහෙත් තුණ්ඩුවක් ඔහුගේ අතේ තියලා හදිසියෙන් යන්න යනවා.කළයුත්තෙ කුමක්දැයි නොතේරුණු නමුත් බෙහෙත් ශාලාවක් හොයාගෙන ඔහු රෝහලෙන් පිටවෙනවා.පාන්දර තුනට බෙහෙත් ශාලාවක් හොයන එක කළ නොහැක්කක් වුවත් හැරමිටි ගහ ගහ ඔහු මග හමුවන බෙහෙත් ශාලා වල දොරවල් වලට ගසමින් පිස්සෙක් වගේ දුවනවා.
“මේක වහලා තියෙන්නෙ,උදේ නවය විතර වෙනව අරිනකොට.ඇතුලෙ කවුරුත් නෑ”
ඒ එක් බෙහෙත් ශාලාවක ආරක්ශකයෙකුගෙ හඩ.
“අනෙ මල්ලි මේ ගොඩක් ලොකු හදිස්සියක්,මට මේ බෙහෙත පුළුවන් තරම් ඉක්මනට අරගන්න ඕන.මට
මේක ගන්න විදියක් කියන්න මගෙ නෝනා ඉස්පිරිතාලෙ මැරෙන්න පණ අදිනවා”
“මට කරන්න දෙයක් නෑ මහත්තයො,ඒත් මට එක උදව්වක් කරන්න පුළුවන්.මේකෙ අයිති මහත්තයා ඉන්නෙ
මේ ලග.මම පාර කියන්නම් පුළුවන්නම් ගිහින් කතාකරලා බලන්න”
ඒ මනුස්සයාගෙන් බෙහෙත්ශාලාව අයිතිකාරයාගෙ ගෙදර අහගෙන එතනින්ම ත්‍රීවීලර් එකක නැගලා ඔහු එතනට යනවා.ගිහින් සීනුව නාදා කරනවා,ටික වෙලාවකට පස්සෙ මනුස්සයෙක් ගේ ඇතුලෙන් එළියට එනවා.ගේට්ටුව ඇරපු ගමන් ඒ මනුස්සයාගෙ කකුල් දෙක අල්ලලා වැදලා
“අනෙ මහත්තයො මෙන්න මේ බෙහෙත මට පුළුවන් තරම් ඉක්මනට අරන් දෙන්න ,මගෙ නෝන ඉස්පිරිතාලෙ අයි.සී.යූ එකේ ”
කියලා කියනවා.
“මහත්තයො මට ඔයාගෙ දුක තේරෙනවා,ඒත් මට තනියම ෆාමසි එක අරින්න බැහැ,ඒකට අයිතිකාරයො තුන් දෙනෙක් ඉන්නවා.සමාවෙන්න මට දැන් මේ බෙහෙත් දෙන්න විදියක් නැහැ”
මෙහෙම කියනකොට ගේ ඇතුලෙන් මේ මනුස්සයාගෙ බිරිඳ එළියට එනවා.ඇවිත් මේ බෙහෙත් තුණ්ඩුව ඉල්ලගෙන බලනවා.
“මේක ගොඩක් හදිස්සි බෙහෙතක්.අර දෙන්නවත් අරගෙන ගිහින් පුළුවන් තරම් ඉක්මනට මේක ඉස්පිරිතාලෙටම ගිහින් දීලා එන්න”
කියලා ඒ මනුස්සයාට කියනවා.මෙතනට ආපු ත්‍රීවිලර් එකට යන්න කියන්න කියලා කියපු මේ නෝනා ගේ ඇතුලට යනවා.ත්‍රිවිලර් එක පිටත් කරලා ටික වෙලාවක් ගේට්ටුව ලගට වෙලා ඉන්නකොට ගේට්ටුවෙන් වාහනයක් එළියට එනවා.
“ඉක්මනට නගින්න”
විනාඩි කිහිපයක් ඇතුලත තවත් පුද්ගලයින් දෙදෙනෙකුත් වාහනේට නන්වගෙනබෙහෙත්ශාලාවට ගිහින් බෙහෙත අරගෙන ඉස්පිරිතාලෙටම ඔහුව ගෙනැවිත් දාන්න තරම් ඔවුන් කරුනාවන්ත වෙනවා.ඒ වෙනුවෙන් ඔවුන්ට පින් දී හැකි ඉක්මනින් ඔහු බෙහෙත දොස්තර මහතා අත තබනවා.මේ සිදුවීම් සියල්ල අවසන බෙහෙත් ශාලාවෙ අයිතිකරුවන් ආපහු යන්න පිටත් වෙන්න පෙර ඇති වූ කතාබහෙන් දැනගන්න ලැබෙනවා ඔහුගේ බිරිද දොස්තර වරියක් වන බව.
වෙලාව උදෑසන
9 හතට වගේ ඇති.උදෙන්ම කාමරයට ගිහින් මූණ කට හෝදගෙන ආපහු දවල් තමන්ගෙ නෝනව බලන්න ඔහු ඉස්පිරිතාලෙට
එනවා.බිරිද ඉන්න දැඩි සත්කාර ඒකකය අසලට ගමන් කරන විට ඔහුට වෙනදා නොතිබුණූ නොදැණුණු
වෙනසක් දැනෙනවා.සැලුන සිතින් වුවත් දැඩි සත්කාර ඒකකය වෙත ලගාවත්ම ඔහු වෙත පැමිණෙන දොස්තර
මහතෙක් ඔහුට කතා කරනවා.
“මහත්තයා
නෝනගෙ තත්වෙ ටිකක් බරපතලයි.අපිට මේ බෙහෙත් දීලා බලන්න පුළුවන් ,හැබැයි මේක ටිකක් ගණන්.මේක
අපි දෙනවද නැද්ද කියන එක මහත්තයගෙ තීරණයක්.මොකද මේකෙන් උනත් ලෙඩාව අපිට තව දවසකට වඩා
ජීවත් කරවන්න බැහැ”
ඔව් ඒ වෙනස දැණුනේ මේ නිසා බව දැන් ඔහුට පැහැදිලියි.සාක්කුවට අත දාලා බලනකොට ගෙදරින් එනකොට අරන් ආව දහස් ගණන් සත ගාණට වැටී වියදම්ව ඇති බව දැණුනත් පරාජය පිලිගැනීමට සූදානමක් ඔහු තුළ නැහැ.
“මම සල්ලි
ලෑස්තිකරගන්නම් මහත්තයෝ අපි ඒ බෙහෙතත් දීලා බලමු”
තමා සන්තක සියලු දේ නැතිව ඇතිමුත් තව එක පැයක් තම බිරිද මෙලොව රදවාගන්නට ඔහු තවත් වෙහෙසෙන්නට සූදානම් බව අසීමිත ආදරයක් හමුවෙ පුදුමයක් නොවේ.සාක්කුවේ ඊයෙ රෑ වෙනකොට තිබුනු හැත්තෑපන්දහසක මුදල වෙනුවට දැන් ඇත්තේ රුපියල් දෙදහසකි.කළයුතු එකම දේ සිහිපත් වූ ඔහු තමන්ගෙ කරේ තිබුණු මාලය ගලවගෙන ගිහින් උකසට තියලා ගත් මුදලත් බැන්කුවෙ ඉතුරු වෙලා තිබුණු අන්තිම දහසෙ නෝට්ටු කීපයත් රැගෙන විත් බිරිදගෙ ජීවිතය තව පැය දෙක තුනකින් දිගු කරගෙන සැනසුම් සුසුම් හෙලනවා.
වෙලාව දවල් දොලහයි කාලට වගේ ඇති.මුලු පරිසරයම කලබලකාරීව
වෙහෙසෙන අයුරක් ඔහු ඉදිරියේ මැවෙනවා.ගහකොල මැලවී යන්නාක් මෙන්.තවත් ඇයට මෙලොව හිදින්නට
අවසර ඇතිබව දැණුනේ
“මහත්තයා,නෝනා ලගට යන්න”
කියලා දොස්තර
මහත්තයා කියනකොටයි.ඔහුගේ කකුල් පන නැතිවාක් මෙන් හැගුනත් වාරුවට ඇති හැරමිටියත් අරගෙන
තමන්ගෙ බිරිඳ ලගට ගිහින් ඉදගත්තේ කළයුතු දෙයක් හිතාගන්නට තරම් වෙර නැති හිතකින්.බිරිඳට
කතාකරන්න අවැසියි.ඇය ඒ වෙනුවෙන් වෙර දරනවා.නමුත් ඇයට එය කරන්නට හැකියාවක් නැහැ.ඇයට කියන්නට අවැසි වෙන්න ඇත්තේ
“මගේ දරුවන් දෙදෙනා හොදින් රැකබලගන්න “
කියලා වෙන්න ඇති,
එසේත් නැතිනම්
“මා වෙනුවෙන් කළ දේවලට පින් “
කියලා වෙන්න ඇති,
එසේත් නැතිනම්
“මට තවත් ජීවත් වන්නට අවැසියි ”
කියලා වෙන්න ඇති.
ඇයට කියන්නට
අවැසි වුණු දේ කුමක් වුණත් ඇයට කළහැකි වූ එකම දේ ඇසින් කදුලක් හෙලීම විතරයි.මේතරම් වෙහෙසක්
අවසන ඇය නොයෙන්නට යන අයුරු බලාගෙන කදුලක් නොසෙලුවේත් ඔහු හිතේ ඇය වෙනුවෙන් තිබූ ආදරය
නිසාමයි.ඒ ඇයට සතුටින් සමු දෙන්න හිතාගෙන වෙන්න ඇති.ඔහු ඇයට කෙතරම් ආදරය කරන්නට ඇතිද.ඇය ඔහුටත් ගෙදර
ඉදන් අම්මා එනකල් මගබලන් ඉන්න ඇයගෙ පුන්චි කෙල්ලටත් කොල්ලාටත් කෙතරම්නම් ආදරය කරන්නට
ඇතිද.එය තාමත් ඔවුනොවුන් හොදින්ම දන්නා නොරහසක් වූ රහසකි.ඇයගේ ආදරය උණුසුම වැඩිකලකට
විදින්නට නොලැබුනු ඒ පුන්චි කෙල්ල අන් අයෙක් නොව,මගේ අක්කය.ඔව් මෙය ජීවිතයයි.
Sunday, September 30, 2012
Saturday, September 29, 2012
Tuesday, September 25, 2012
පෙ‍මා‍තු‍ර හැගුම් ඇගේ නෙ‍ත්‍ කැ‍ළු‍ම්‍
හ‍ද ස‍න්‍ත‍නේ ස‍දා සරනා අ‍ය‍ච‍නා සි‍තු‍ම්‍
නු‍රා‍ගි‍ක පැ‍තු‍ම්‍ පි‍පා‍සි‍ත සි‍තු‍ම්‍
ම‍න ම‍න්‍දි‍රේ ක‍ළා‍ල‍ය මත මී අ‍මා බ‍දු‍න්‍,,,
හ‍ද ස‍න්‍ත‍නේ ස‍දා සරනා අ‍ය‍ච‍නා සි‍තු‍ම්‍
නු‍රා‍ගි‍ක පැ‍තු‍ම්‍ පි‍පා‍සි‍ත සි‍තු‍ම්‍
ම‍න ම‍න්‍දි‍රේ ක‍ළා‍ල‍ය මත මී අ‍මා බ‍දු‍න්‍,,,
මේක ලි‍ය‍පු එකා ල‍ස්‍ස‍න‍ට සි‍න්‍දු ලි‍ය‍න කෙනෙක්,ඒකෙ සැකයක් නෑනෙ කොහොමත්,මේක ගා‍ය‍නා කරන ස‍න‍ත්‍ න‍න්‍ද‍සි‍රි මහත්තයා ඒ සි‍න්‍දු‍ව‍ට දීලා තියෙන ව‍ටි‍නා‍ක‍ම කො‍ච්‍ච‍ර‍ක්‍ද කියලා මම ඇත්තටම ඇ‍හු‍වෙ අද,ඇත්තටම ඇ‍හු‍වෙ නෙමෙයි,ඇ‍හු‍ණෙ අද,ඉ‍හ‍ලි‍න්‍ තියෙන මේ සි‍න්‍දු‍වෙ මු‍ල්‍ පද ටික කි‍ය‍ව‍ලා සි‍න්‍දු‍ව පොඩ්ඩක් ස‍න‍ත්‍ න‍න්‍ද‍සි‍රි මහත්තයා ගා‍ය‍නා ක‍ර‍නා‍වා අ‍හ‍න‍කො‍ට එ‍ක‍පා‍ර‍ට‍ම ඇ‍හු‍නා නිකන් ර‍හ‍සි‍න්‍ මොකක්ද කියනවා වගේ සි‍න්‍දු‍ව මැ‍ද්‍දි,නෑ ඇත්තටම එතන වෙලා තියෙන්නෙ ගායකයා සි‍න්‍දු‍ව ර‍ස‍වි‍දි‍න‍ව කියලා ප‍ළ‍වෙ‍නි ව‍තා‍ව‍ට මට ඇ‍හි‍ලා කියලා මට දැන් හිතෙනවා
මට මේක දැ‍නු‍ණු එක තැ‍න‍ක්‍ තමා මේ "නු‍රා‍ගි‍ක පැ‍තු‍ම්‍ " කියන ප‍දේ කියන තැන,ඒක මේ ගායකයා කියන්නෙ නිකන් ර‍හ‍සි‍න්‍ අ‍හ‍න්‍ ඉන්න අයට හොරෙන් අපේ ක‍න‍ට ලන් කරලා වගේ,මගෙ ලග තියෙන සි‍න්‍දු‍වෙ අන්තිමට මේක කියන එකේ ඇරෙන්න අනිත් දෙ‍පා‍ර‍ම ඒක හො‍ද‍ට‍ම ඇ‍හෙ‍න‍වා,සමහරවිට මෙ මි‍නි‍ස්‍සු‍න්‍ට හො‍ද ගා‍ය‍ක‍යො කියලා කියන්න හේ‍තු වෙන දේ‍ව‍ලි‍න්‍ එකක් මේක වෙන්න ඇති කියලා මට හිතෙනවා,මන්දා ඉ‍ති‍න්‍ මේක මගේ හිතට ආව අද‍හස‍ක්‍ සහ මට ඇ‍හු‍ණු දෙයක් වි‍තර‍ක්‍ද ද‍න්නෙ‍ත්‍ නෑ,ඒත් ඔ‍න්‍න ඔහෙ වෙන දෙයක් වෙ‍ච්‍චා‍වෙ කියලා අ‍හ‍න එකෙකුට අහලා බලන්න දැ‍ම්‍මා ඔ‍න්‍න,
මට මේක දැ‍නු‍ණු එක තැ‍න‍ක්‍ තමා මේ "නු‍රා‍ගි‍ක පැ‍තු‍ම්‍ " කියන ප‍දේ කියන තැන,ඒක මේ ගායකයා කියන්නෙ නිකන් ර‍හ‍සි‍න්‍ අ‍හ‍න්‍ ඉන්න අයට හොරෙන් අපේ ක‍න‍ට ලන් කරලා වගේ,මගෙ ලග තියෙන සි‍න්‍දු‍වෙ අන්තිමට මේක කියන එකේ ඇරෙන්න අනිත් දෙ‍පා‍ර‍ම ඒක හො‍ද‍ට‍ම ඇ‍හෙ‍න‍වා,සමහරවිට මෙ මි‍නි‍ස්‍සු‍න්‍ට හො‍ද ගා‍ය‍ක‍යො කියලා කියන්න හේ‍තු වෙන දේ‍ව‍ලි‍න්‍ එකක් මේක වෙන්න ඇති කියලා මට හිතෙනවා,මන්දා ඉ‍ති‍න්‍ මේක මගේ හිතට ආව අද‍හස‍ක්‍ සහ මට ඇ‍හු‍ණු දෙයක් වි‍තර‍ක්‍ද ද‍න්නෙ‍ත්‍ නෑ,ඒත් ඔ‍න්‍න ඔහෙ වෙන දෙයක් වෙ‍ච්‍චා‍වෙ කියලා අ‍හ‍න එකෙකුට අහලා බලන්න දැ‍ම්‍මා ඔ‍න්‍න,
Monday, September 24, 2012
Friday, September 14, 2012
ජීවිතේ,,,
උඹට හිමි නැති
මට අහිමි නැති
මට හුරුව ඇති
උඹට හුරු නැති
වාරුවක් නැති
සීරුවට ඇති
ජීවිතේ,,,,,,,
ජීවන මං
පෙතේ සොදුරුතම නිමේශයන් ආවර්ජනය කරනු වස් මතක සැමරුම් සයුරේ කිමිදෙන කල්හි ගොඩ පීනන්නට
නොහැගෙන තරම් දුරක කිමිදෙන්නට සිත සකසන සයුරු පතුලක් මිනිසෙකුට හිමිවීම සැබෑවටම වාසනාවකි.ඒ
සයුරු තලයෙ සොදුරුතම නැවතුම්පල පාසලයයි නොපැවසීමට සිත ඉඩ නොදේමැයි.දැනුම් තේරුම් වයස
ඇරඹුම සිටම පාසලෙදී සමීපතමයන් විශාල ගණනක් ඇසුරු කිරීමට අවකාශ ලද අතර ඒ තුළ මිතුරන්
මෙන්ම මිතුරියන්ද බොහෝ වූ අතර දුක සතුට බෙදාගත් හොදම මිතුරාද එහි විය.පාසැල් කටයුතු
මෙන්ම විශය බාහිර කටයුතු වලටද දෙදෙනා එක්ව සහබාගී වූ අතර එහිදී එක් එක් අංශ වලදි හැකියාවන්
වෙනස් වුවත් අප දෙදෙනාම සමස්තයක් ලෙස ගත්කළ පාසලේ සමාන හැකියා පෙන්වූ අයවලුන් විය.සෑම
කටයුත්තකදිම අප දෙදෙනා එකිනෙකාට සහාය වෙමින් කටයුතු කළේ එනිසාම විය හැක.ඇසුරු කළ මිතුරු
මිතුරියන් අතරින් පාසල තුළ අප පන්තියෙ මිතුරු මිතුරියන් මහත් ලෙස සමිපව ආශ්‍රය කල අතර
සෑම විටම උදව් උපකාර කරමින්,එකිනෙකා වෙනුවෙන් පෙනි සිටිමින් ගතකළ කාලය සැබැවින්ම සුන්දර
විය.පාසලේ නවවන වසර පමණ වන තෙක්ම ඉගෙනීම් කටයුතු ක්‍රීඩා කටයුතු හා වෙනත් බාහිර කටයුතු
මගින් ගුරුවරුන්ගේ හිතදිනා ගැනීමට,පාසැල තුළ දිප්තිමත් සිසුවෙකු වීමට උදෑසන රැස්වීමේදී
සහතික,තෑගි ගරුබුහුමන් ලබගැනීමට අනෙකුත් සිසුන් සේම ඇලුම් කළ අතර එයට දැරෑ වෑයම තරමක්
දුරට සාර්ථක නොවූවාම නොවේ.එනිසාම පාසලේ කටයුත්තකදී පෙරමුණ ගෙන කටයුතු කරන සිසුන් අතර
සිටිමින් වගකිවයුතු යමක් ඉටු කරන සිසුවෙකු විමට ගුරුවරුන්ගෙන්ද අනුමැතිය නිරායාසයෙන්
හිමි විය.එය සැබැවින්ම ආඩම්බරයට කරුණක් මෙන්ම පාසලේ යම් වරදකට හසු වූ විට ලැබෙන දඩුවම
මදක් හෝ අවම කරගැනීමටද හේතුවක් වූ බව නොරහසකි.එනමුදු ගුරුවරුන්ගේ ආදරය සෙනෙහස වැරදි
අයුරින් බාවිතා නොකල බවද ආඩම්බරයට කරුණකි.මිතුරන් සමග විනෝද වීමට කළ කි දෑ එමටයඑය සැබෑවටම
සුන්දරය.
ඉගෙනීම්
කටයුතු වලට තිබු දක්ශ කම නිසාම නොවුනත් උපකාරක පන්තියක අවශ්‍යතාව නවවන වසර දක්වාම නොදැණුනි.නමුත්
ඉන් පසුව උපකාරක පන්තියකට සහබාගී විමට තීරණය කළේය.ඒ අනුව නවවන වසර පළමු මාස දෙක අවසනදීම
උපකාරක පන්ති යාම ආරම්බ කළේය.නමුත් පළමුව සහබාගි වු ගණිතය පන්තියටම දිගටම සහබාගී වීමට
නොහැකිව එය මාස හයක් තරම් කාලයකට සීමා වූයේ පන්තියේ මා ලගින් අසුන්ගත් මිතුරාගේත් මාගේත්
මහත් වු බුද්දි සම්බාරය හා මා මිතුරන්ගේ නොමසුරු සහයෝගය නිසාවෙනි.අප ගණිතය පන්තිය පැවතියෙ
පාසැල් දිනකම පාසලින් පසු වු අතර අප ගුරුතුමා
පන්තිය තුළදි ළමුන් විසි දෙනෙකුටවත් දඩුවම් නොකළ දිනක් මාගෙ මතකයෙ නොමැත.ඉගැන්විමෙ
හසළ හැකියාවකින් හෙබි එතුමා මිටර රූළ යොදාගත්තේ විශය ඉගැන්වීමට පමණක්ම නොවේ.එය අප සෙල්ලම්
වයසයි.එදින පාඩම ජ්යාමිතියයි.ඇතැම් සිසුන් කවකටුව අමතක වි පැමිණියත් එදින පන්තියට සහබාගි
නොවී නිවෙස් කරා පිටත් වන්නෙ ගුරුතුමාගෙන් දඩුවම් ලබා පන්තියේ මිතුරන්ගෙ උසුලු විසුලු
වලට ලක්වීමට ඇති අකමැත්ත ලැජ්ජාව නිසාවෙනි.නමුත් කවකටු පෙට්ටියම නිවසෙ දමා ගොස් තිබුණත්
කිසිදු පැකිලීමකින් තොරව එදින පන්තියට සහබාගි විමට මාත් මාගෙ මිතුරාත් අදිටන් කරගත්තෙ
මිතුරන්ගෙ උසුලු විසුලු , ගුරුතුමාගෙ අපහාසයන් වලට ලක් වුවත් කෙලෙස හෝ ඉගෙන ගන්නවා
යන අරමුණෙන් නොවූ අතර එවැනි දෑ විදදරා ගැනිමට අප පාසලේ විදුහල්පතිතුමා ඇතුලු ගුරුමණ්ඩලය
වෙතින් අප ලබා තිබූ නිසග පුහුණුව හා පළපුරුද්ද නිසාවෙනි.පන්තියට යන අතරමග තිබු නිවසට
ගලක් ගසා එහි සිටි සීයාගෙන් බැණුමක් නොඅසා පන්තියට ගියහොත් ඉගෙන ගන්නා දෙය පිහිටන්නෙ
නැතැයි යන අප මිතුරන් අතර වු දැඩි විශ්වාසය නිසාවෙන් සුපුරුදු පරිදි එම කාර්යත් ඉටු
කර පන්තිය වෙත ලගා විය.වේලාව සවස තුන විය.එය අප ගණිත පන්තියෙ ආරම්බයයි.
“ළමයි කවකටුවෙන්
තමන් කැමති අරයකින් රවුමක් අදින්න.”
එය පන්තිය
ආරම්බ වි ටික වෙලාවකින් ලද ගුරුතුමාගෙ විදානයයි.ගුරුතුමා ලග ලගම එන බව දැකිමත් කවකටුවක්
ලග නොමැති විමත් තුළ ඇති වු අර්බුදයෙන් මිදිමට ක්ශණිකව විසදුමක් ලැබීම මහත් අස්වැසිල්ලක්
විය.එය කෝණමාණයයි.කෝණමාණය බාවිතාකරමින් රවුමක් ඇද එය සිදුකරන ආකාරය අසරණව සිටි මිතුරාටද කියා දීමට තරම් මා කාරුණික වුවත් එහි කේන්ද්‍රය
හිල් කර එය මට පැවසිමට තරම් මිතුරා කාරුණික නොවිය.ගුරුතුමා සුක්ශමය. මීට්‍ර රූල මාගේ
පිට මත පතිත වන විට මිතුරාගෙ මුහුණ දැක මා මුවගට ආ සිනහව ගුරුසිත නොමග යැවූ බව වැටහුණෙ
ඉන් පසු එක දිගටම එල්ල වූ දැඩි පහරවල් සමග යාන්තමට වාගෙ ඇසුණු
“උඹට තව
හිනාද යකෝ”
යන ගුරුතුමාගේ
සුමිහිරි වදන් පෙළ නිසාවෙනි.එය පළමු ගණිත පන්තියේ අවසානය විය
***.
“Good
morning”
ජීවිතයේ
කිසි දිනෙක අමතක නොවන වදනක් බවට පත් විය.උදෑසන හමුවන හිතවතකු වෙනුවෙන් මුවින් නැගෙන
මේ වදන් පෙළ ජීවිතය තුළ මහත් වෙනස්කම්, හැලහැප්පීම් අමිහිරි කටුක මතකයන් සමගින් සදාතනික
මතක සැමරුම් තනන්නට මූලාරම්බය විය.එය එක් උදෑසනකි.සැබෑවටම ලස්සන සැබෑවටම සුන්දර උදෑසනකි.
“මචන් අන්න
අරුන් සෙට් එක තුන වසර හෝල් එක ලග ඉන්නවා.”
වේලාව උදෑසන
7 ට පමණ ඇත.එය අප මිතුරු කැල තුළ සිටි කුඩාම සගයාගේ හඩයි.ඒ වදනින් තොරතුරු සැපයුවේ
අප විසින් දින ගණනක් පුරා සොයමින් සිටි ගොදුරක් පිළිබදවයි.අප මිතුරු කැළ අතර ආදර සබදතාවක්
තිබූ එකම මිතුරා නොවුණත් වැඩි කාලයක් එකම සම්බන්දතාවය කරගෙන ගිය එකම මිතුරා ඔහු විය.මෙය
එහි අතුරු ඵලයකි.මොහුගේ පෙම්වතියට 12 වසර අයියා කෙනෙක් පෙම් හසුනක් දීමට මාස කීපයක
සිට වෙර දරයි.ඒ මදිවට පාසැල් බසයේදී ඒ ගැන දෙතුන් වතාවක් ඇයගෙන් විමසාද ඇත.මේ පිළිබදව
අප මිතුරාට ඇය පැවසූ පසු ඔහු තනිව වීරයා වන්නට ගොස් අයියලාගෙන් හොදට සැලකුම් ලබා තිබුණි.අප
එය දැන ගනිද්දී සියල්ල සිදු වී හමාරය.අප මිතුරු කැළේ සිට්යවුන්ගෙ මතයට අනුව අප මිතුරාට
පහර දීමෙන් පසුව නිහඩව සිටිම 10 වසර සිසුන් හැටියට අපට මහත් නින්දාවකි,අවමානයකි.ඒත්
මාගේ නිගමනයට අනුවනම් මෙයට වඩා මහත් වු අවමාන වලට අප පාසලෙදි ලක්ව ඇත්තෙමු.එයට හේතුව
උදෑසන රෑස්විම ඉදිරිපිට දණගසාගෙන සිටීම,පන්තියේ ඩෙස් එක උඩට නැග කන් දෙක අල්ලගෙන සිටිම
වැනි තවත් බොහෝ දේවල් අප මිතුරු කැල කල සුලබ පාසල් ක්‍රියාකාරකම් බැවිනි.මේ බව අප මිතුරාගේ
සිදුවීම දැනගත් අවස්ථාවෙ පැවසු විට මාගෙ සාඩම්බර මිතුරු කැල පවසා සිටියේ,
“අඩො එහෙම
කතාකරන්න එප මචන්,පිනාගෙන් ගුටිකන එක වෙනම දෙයක්.මේක වෙනයි මචන්.මේක අපේ කොල්ලෙක්ගෙ
කෑල්ලගෙ සින් එකක්,මේකට අපි මුකුත් නොකර කවුද කරන්නෙ?ඕකට රිටර්න් එකක් දෙන්නම ඕනෙ.උගෙ
කොහොමත් ඔලුවත් ටිකක් වැඩියි”
ලෙසයි.
“අනේ පල
යකො යන්ඩ.තොපි ගහයි.ඊට පස්සෙ ශිශ්ය නායක රැස්විමෙදි චාටර් වෙන්න වෙන්නෙ මටයි මෙකටයිනෙ”
කියල කියන්න මගෙ කටට ආවත් මිතුරකු පහර කා ඇති නිසාවෙන් එය ආයාසයෙන් වළක්වා ගත්තේය.දැන් මාද මෙය අපට වූ මහත් අවමානයක් ලෙස දකින්නට ආරම්ඹ කල යුතු බව ඉටාගතිමි. එනිසාම එම අවමානයෙන් ගැලවිමට අවස්ථාවක් සොයමින් පසු වුවත් එයට අවස්ථාවක් නොලැබුණේ පාසලේදිවත් පාසලෙන් පසු ටවුන් එකේදිවත් ඒ අයියා අපට මුණ නොගැසුණු නිසාවෙනි.කෙසේ හෝ අවමානයෙන් මිදිමට අද හොදම අවස්ථාව හිමිව ඇත.එය අපගෙ 10 වසර පළමු වාරයයි.අප මිතුරු කැළේ වූයේ අප පන්තියෙ මිතුරන් පමණක්ම නොවෙයි.මෙය අප පන්තියේත් 12 වසර සිසුන් කිහිප දෙනෙකුගේත් අතර ගැටලුවක් නොවි 10 වසරත් 12 වසරත් අතර ගාඇටලුවක් වූයේ එ මිතුදම නිසාවෙනි.අප අයියලා සමග ගැටෙන්නට මල්ලිලා සමග ගැටෙනවාට වඩා කැමති වූයේ ගැටුමින් පසු විදුහල්පතිතුමා ලගට ගොස් කරුණු දැක්වීමේදී එතුමා
කියල කියන්න මගෙ කටට ආවත් මිතුරකු පහර කා ඇති නිසාවෙන් එය ආයාසයෙන් වළක්වා ගත්තේය.දැන් මාද මෙය අපට වූ මහත් අවමානයක් ලෙස දකින්නට ආරම්ඹ කල යුතු බව ඉටාගතිමි. එනිසාම එම අවමානයෙන් ගැලවිමට අවස්ථාවක් සොයමින් පසු වුවත් එයට අවස්ථාවක් නොලැබුණේ පාසලේදිවත් පාසලෙන් පසු ටවුන් එකේදිවත් ඒ අයියා අපට මුණ නොගැසුණු නිසාවෙනි.කෙසේ හෝ අවමානයෙන් මිදිමට අද හොදම අවස්ථාව හිමිව ඇත.එය අපගෙ 10 වසර පළමු වාරයයි.අප මිතුරු කැළේ වූයේ අප පන්තියෙ මිතුරන් පමණක්ම නොවෙයි.මෙය අප පන්තියේත් 12 වසර සිසුන් කිහිප දෙනෙකුගේත් අතර ගැටලුවක් නොවි 10 වසරත් 12 වසරත් අතර ගාඇටලුවක් වූයේ එ මිතුදම නිසාවෙනි.අප අයියලා සමග ගැටෙන්නට මල්ලිලා සමග ගැටෙනවාට වඩා කැමති වූයේ ගැටුමින් පසු විදුහල්පතිතුමා ලගට ගොස් කරුණු දැක්වීමේදී එතුමා
“මොනවද
යකෝ මේ පොඩි එවුන්ට චන්ඩිකම් පෙන්නන්නෙ”
ලෙස අපට
චෝදනා කරනවාට අප සිත් තුළ වූ අකමැත්ත නිසාවෙනි.කෙසේ හෝ අප දින ගණනක් සෙවූ ගොදුර හමු
විය.අප කැන්ටිම අසලින් පිට වන විට සිටියේ දහදෙනෙකුටත් අඩු පිරිසක් වුවත් මේ පුවත සැලවීමත්
සමග යුද පිටිය වූ තුන වසර හෝල් එක ලගට ලගාවන විට අප කණ්ඩායම තිහකට වැඩි මිස අඩු නොවිණි.මෙවැනි
අවස්ථාවකට සහබාගී වනවිට ශිශ්යනායක ලාන්ඦ්නය ගලවා දැමීම නුවණට හුරු හෙයින් මාත් මගේ
මිතුරාත් එය ගලවා සාක්කුවට දමාගත්තේ ගමන අතරතුරදීමය.මෙය අපගෙ මිතුරෙකුගේ ගැටළුවකි.එනිසා
පළමු පහර එල්ල කිරිමට ඔහුට ලබා දීමට තරම් අප කාරුණික වුවත් ඉන්පසු හැගිම් පලනය කරගත
නොහැකි වුයෙන් එල්ල වු නොසිතු ප්‍රහාරයෙන් බරපතල ඉදිමුම් හා සීරීම් තුවාල ලබන්නට එතැන
සිටි 12 වසර අයියලාට සිදු විය.දැන් අපට සතුටුය.අප මිතුරාද ඔහුගෙ පෙම්වතිය ඉදිරියේ වීරයෙකි.පාසල
ආරම්බ වීමෙ සීනුව නාද වු හෙයින් පන්තියට යාමට
පිටත් වූයෙ මහත් සතුටකිනි.මෙතෙක් කල් හිත් තුළ පැව්ති ආවේගයන් සියල්ල හමාරය.දැන් ඇත්තේ
එක එකාගෙ පොර ටෝක් ටිකය.පාසල මැදින් වැටී තිබුණු කුඩා මාවත දිගෙ අප පන්තිය තිබුණු ශාලාව
වෙත පිය මනින විට වෙනත් අයෙකුට අප පසු කර යාමට නොහැකි වුයේ පාර පුරාම අප විසිරී ගමන්
කල නිසාවෙනි.
“මචන් අර එහා පැත්තෙ එන නන්ගි මරු නෙද බන්”
“මචන් අර එහා පැත්තෙ එන නන්ගි මරු නෙද බන්”
ඒ මගෙ ලගින්
ගමන් කල මිතුරාගෙ හඩයි.අප ඉදිරියෙන් හදිසියෙන් පය තබමින් පැමිණෙන නන්ගිලා දෙන්නෙක්
පෙන්වා ඔහු පැවසූ දෙය ගණනකට නොගත්තත් සුපුරුදු දගකාරකම නවතාගන්නට නොහැකි වූ නිසාවෙන්
,
“යකෝ ඔය
නන්ගිලාට යන්න ඉඩ දීලා පාරෙන් අයින් වෙයල්ලා”
යයි පැවසූයෙ
නිකමටය.එහෙත් එයින් කිපුණු මිතුරෙකු
“ඔච්චර
අමාරුනම් උඹ අයින් වෙලා ඉඩ දීපන්කො”
ලෙස පැවසුවේය.කට
වහගෙන ඉදලා නිකන් චාටර් වෙනවට වඩා කාවහරි බිල්ලට දීලා බේරෙන එක හොදයි කියලා හිතුන හින්දා
ලග හිටිය මිතුරගෙ කරට අතක් දාලා,
“නන්ගි
මේ අයියට ඔයාව මාර ලස්සනයිලු,ආදරේ හිතෙනවලු”
කියලා කීවම
නෙමෙයි නිකමට කියවුණාය.මෙතෙක් බිම බලන් උන් ඇය මරාගෙන කන්න තරම් වු තරහකින් පුපුරණ
මුහුණින් ඔලුව උස්සා මදෙස බලා නැවත බිම බලා ගත්තේ අප මිතුරු කැළගෙ මුවින් නැගුණු සිනහව
දරාගන්නට නොහැකි නිසා වන්නට ඇත.කෙසේවෙතත්
එය අප කෙල්ලෙකුට විහිළු කළ පළමු වතාව නොවුණත් එතැණ උන් දෙදෙනාගෙන් අපගෙ විහිළුවට
ලක් වූ ඇය සැබැවින්ම ලස්සනය.නැවත හැරී බලන්නට සිතුණත් එය නොකළෙ මිතුරන්ගෙ විහිළුවට
ලක් විමට අවැසි නොවු හෙයිනි.සැබැවින්ම එ හැගිම මා හට ආගන්තුක වුවත් මිතුරන්ගෙන් එය
සගවාආ ගැනීමට මට හැකි විය.එනමුත් පන්තියෙදී උගන්නන කිසිම දෙයකට හිත යොමු කිරීමට අද
නොහැකි වන බවනම් නිසැකය.පාසල ආරම්බ වී පළමු කාලපරිච්ඦේදයෙදීම මට එය පසක් විය.නෙතු ඉදිරියේ
මැවෙන ඒ රුව ගැන සිහි කරමින් සොදුරු සිතිවිලි දැහැනක සමවැදී සිටියත් ඒ සිතිවිලි දැහැනෙ
සමවදින්නට තවදුරටත් අවසර නැත.ඒ විදුහල්පතිතුමාගේ හඩයි.
අප අන්තියෙ
සිටි ගැහැනු ලමුන් වැනි පිරිමි ළමුන් දෙතුන් දෙනෙකු හැර අන් පිරිමි ළමුන් සැමටමවිදුහල්පතිතුමාගෙ
කාර්යාලයට යාමට නියෝග ලැබිනි.අප එහි ලගා වන විටත් අප අනෙකුත් සාමාජිකයින් එහි පැමිණ
සිටි අතර ඔවුන් අපව සාදරයෙන් පිලිගන්නා ලදි.ගතවූයේ මද වේලාවකි.විදුහල්පතිතුමා අසරණයින්
කිහිපදෙනෙකු සමග පැමිණෙයි.සමහරුන් අත් වෙලාගෙනය.සමහරුන්ගෙ නිළඇදුම් වෙනස් වි ඇත.කොණ්ඩය
අවුල් වි ඇත.විදුහල්පතිතුමා පෙරටුකොට පැමිණෙන ඔවුන් දුටු විට මුවගට නැගුණු සිනහව පාලනය
කරගැනීමට අප සැමටම මහත් වෙර දරන්නට විය. සැබැවින්ම
ඔවුන් පාසලෙ කුඩා පන්ති වල සිසුන් ඉදිරියෙ පොරවල් ලෙස පෙනි සිටි 12 වසර අයියලාය.උන්ට
වඩා අප පොරවල් බව උන්ට අද උදේ අප පෙන්නුවත් අපටත් වඩා විදුහල්පතිතුමා පොරක් බව පෙන්විමට
යන අවස්ථාව මෙයයි.
“මෙහෙම
එවුන් ශිශ්ය නායකයො කරලා හරියනවද.ගලවනවල ඔය බැඦ්.”
කන් පිරෙන්න
තරම් බැණුම් ගොඩකට පසු ලද ඒ විදානය මටත් මගෙ හොදම යලුවාටත් තවත් අප මිතුරු කැළේ සගයින්
දෙදෙනෙකුටත්ය.අවවාද කිරිම් ටිකකට පසුව ශිශ්යනායක රැස්වීමෙදි නැවත් බැඡ් එක ලැබෙන බව
අත්දැකීමෙන්ම දන්නා නිසාම කිසිම පැකිලීමකින් තොරව අප විදුහල්පතිතුමාගෙ අනට කීකරු විය.ඉන්පසු
ලද වෙවැල් පහරවල් නුපුරුදු නොවුයෙන් එවා ඉවසිම එතරම් අපහසු නොවිය.අපට පහරදෙන අතරතුර
“මොනවද
යකො පොඩි එවුන්ගෙන් ගුටි කන්නෙ තොපිත් අල්ලගෙන දෙන්න එපැයි මෙවුන්ට,තොපෙ අතපය නැද්ද?”
ලෙස විදුහල්පතිතුමා
අර අසරනයින්ට දෝශාරෝපණය කරන විට අපට එතරම් සතුටක් මිහිපිට වෙනනම් නැතිවාක් ලෙස හැගුනි.විදුහල්පතිතුමාගෙ
පහරවල් ඉවසාගන්නට හැකි වුවත් උදෙ පටන් හිතට වද දෙන එ සොදුරු රුවට හිමිකාරිය එය දැකිම
කෙසේනම් ඉවසන්නද.එය ඔවුන්ගෙ පුස්තකාල කාලපරිඦ්ඦේදයයි.පුස්තකාලය වෙත යා යුත්තෙ විදුහල්පතිතුමාගෙ
කාර්යාලය ඉදිරියෙන් විම මාගෙම කරුමයකට සිදු වූවක් වියයුතුය.ඔවුන් අප ඉදිරියෙන් යන විට
මමත් මාගෙ මිතුරාත් විදුහල්පතිතුමාගේ දැඩි ප්‍රහාරයකට ලක් වෙමින් සිටීම තරම් අපහාසයක්
තවත් ඇතිද.දඩුවමින් පසු පන්තියට පැමිණි වහා පන්ති බාර ගුරුතුමියගේද දැඩි වාග් ප්‍රහාරයකට
ලක් වන්නට සිදු විය.මේ සැම අවසන අප පන්තියෙ යෙහෙලියන් අපව සනසනු වස් 12 වසර අයියලා
වෙනුවෙන් බාවිතා කල වචන සැබැවින්ම ඉතමත් බයන්කාරය.එතරම් බයන්කර වචන ඔවුන්ගෙන් මතු වූයෙ
අප කෙරෙහි ඇති සහොදර බැදීම නිසාම වන්නට ඇත.විවේක කාලයෙදිද මා ලගින් ඇසුරු කළ ඉහළ පන්ති
වල අක්කලාගේ බැණුම් වලට ලක්වන්නට සිදු විය.නමුත් අද මෙ සියල්ල අබිබවමින් මසිත තෙරපෙන්නෙ
එක් සිතිවිල්ලකි,එක් රුවකි.ඒ උදෑසන දුටු සොදුරු රුවයි.එදින පාසල නිමවි නිවසට යනවිටද
නිවසට ගිය පසුවද හැම මොහොතකම මසිත වෙලා පැතිර හොල්මන් කලේ ඒ සොදුරු රුවැත්තියයි.
තවත් පොඩි උත්සහයක්...
අකීකරු කීකරුකම....
ජීවිතේ හොයාගෙන හවසට දියඹට ඇදුන මිනිහා ආදරේ හොයාගෙන පාන්දර වෙරළට එනවා.ජීවිතේ හොයාගෙන පාන්දර ඔෆිස් එකට දුවන මිනිස්සු ආදරේ හොයාගෙන හවසට ගෙදරට එනව.ජීවිතේ ලැබුනත් නැතත් මිනිස්සු හැමදාම යනවා,ආදරේ ලැබුණත් නැතත් මිනිස්සු ආපහු එනවා.තවත් එක ලස්සන දවසකට හිරු කුමරු කතාකරනකොට සුදු වතට ආයුබෝවන් කියලා පිලිගත්තෙ පාසලේ සීනුව නාද වීමට ප්‍රථමයෙන් එහි ලගා විමටයි.
"ඔය දෙපැත්තෙ ඉන්න අය අයිනට වෙලා මැද ඉන්න අයට පස්සට යන්න ඉඩ දෙන්න"
බස් එකේ යන්න පුළුවන් උපරිම පස්සට ගියත් සෙනග ටික බැහැලා යනකල් ඔය කෑගැහිල්ල නතර වෙන්නෙ නැහැ කියලා දන්න හින්දමද කොහෙද බස් එකේ හිටිය කිසි කෙනෙක් ඒ කෑ ගැහිල්ල ගනන් ගත්තා කියලනම් පේන්න තිබුණෙ නෑ.
"එක පාරක් කීවාම තේරෙන්නෙ නැද්ද? ඔය මැද ඉන්න නන්ගිලා දෙන්න ඉස්සරහට යන්නකො"
කවුරු ගණන් ගත්තත් නැතත් ඔය කෑ ගැහිල්ල නතර වෙන්නෙ නෑ.පිස්සෙක් කියලා බස් එකේ ඉන්න සේරම බැන්නට මම කවදාහරි කොන්දොස්තර කෙනෙක් උනොත් මමත් ඔය විදියටම කෑ ගහනවා කියන ඇත්ත මම පිලිගන්නවා.මේ සුපුරුදු සිදුවීම් එක්කම පාසලටම ඇවිත්.ඉක්මන් කරලා බස් එකෙන් බැහැලා යාළුවෝ ටිකත් එක්ක ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් උනේ ජීවිතේ ලස්සන සුන්දර මතක ගොඩගහන පාරාදීසයකට කියලා එදා මට හිතුනෙ නැතත් අද ඒක ප්‍රත්යක්ශයි.පන්තියට ගිහින් පොත් බෑග් එක මේසෙ උඩ තියලා දුවලා ගියෙ ශිෂ්යනායක පොතේ අත්සන දාන්න.ඔරලෝසුවෙ වෙලාව උදේ හත උණත් පොතේ වෙලාව තාම 6.20 යි.කපටිකමකට නොවුනත් 6.25 ට මාත් ආවා කියලා පොතට කියලා මට බාරව තිබුණු පොඩි පන්තියට ගියෙ එතන වැඩ ටික ඉවරද කියලා බලන්න.ගිය සතියෙ දවසක ඉස්කෝලෙ පටන් ගන්නකල්ම අතුගාලා තිබුනෙ නැති හින්දා පන්තියෙ නායකයට ටිකක් කරුණාවෙන් කතාකරපු හින්දම එතන වැඩ ටික අද මම එන්නත් කලින්ම ඉවර වෙලා.යාලුවො ටිකනම් ආව ගමන්ම 9 වසර පන්ති පැත්තට ගිහින් නන්ගිලට පොඩි විහිළුවක් කරගෙන ඉන්නකොට මට එහෙම ආව ගමන් එතනට යන්න වාසනාව නැති උණේ මේ ශිෂ්යනායකකම හින්දා.කොහොම වෙතත් ඉක්මනට ඉක්මනට ඒ පැත්තට ගියෙ වෙන වැඩක් නැති හින්දවත්,මගෙ පන්තියට වෙලා ඉන්න බැරි හින්දවත්නම් නෙමෙයි.
"අර පොඩි එවුන් තාම පන්තිය අතුගාලා ඉවර නෑ,ගිහින් අතුගාවපන්,මේ පඩිපෙල් ගානෙ රස්තියාදු නොගහ"
"අනේ පල ...... යන්න,එතකොට උඹ මෙතන විබාගයක් ලියනවද?"
ඒ මෙතනට පරක්කු වෙලා එන ඕනම එකෙකුට යාළුවන්ගෙන් ලැබෙන උපහාරය සහ ඒ වෙනුවෙන් මාගේ ප්‍රතිඋපහාරයයි.දැනට සති දෙක තුනකට කලින්මෙතනට ඇවිත් දකින දකින පොඩි නන්ගිලා ගැන විස්තර කතාකරකර,එයාලට ගැලපෙන ඇදුම් හොය හොය,එයාල ඇවිදින ව්දිවල වියයුතු වෙනස්කම් සාකච්චා කර කර,හිනාවෙනකොට මූනේ වියයුතු වෙනස්කම් ගැන අඬ්‍ය‍නය කර කර, හිටියත් අද අනිත් උන් ටික ඒ වැඩේම කරනකොට මට ඒක කරන්න හිතෙන්නැත්තෙ ඇයි දන්නෑ.ගිය සිකුරාදා ඉදන් මට කන්න බොන්න නොදී,පොතක් කියවන්න නොදි,හැමවෙලේම ඇස් ඉස්සරහට එන ඒ ඇස් දෙක හෙව්වත් සීනුව නාද වෙනකල්ම හොයාගන්න බැරි උණ හින්දා හිතට කණස්සල්ලක් නාවාම නොවුණත් අද ඉස්කෝලෙ එන්න නැතිව ඇති කියල නරියා මිදි තිත්තයි කීවා වගේ පිටත් උණේ මට බාරව තිබුණු පන්තියට යන්න.
"මොකද නිකන්??"
සිංහල ටීචර් ඇවිත් නැති හින්දා සිංහල පීරියඩ් එකේ ඔහෙ බලාගත්ත අත බලාගෙන කල්පනා කර කර ඉන්නකොට පන්තියෙ එකෙක් වද දෙනවා.දැන්නම් මොකා කතාකලත් වදයක්.කොහොම කොහොමහරි ඉන්ටවල් එකත් ආවා.බත් එකක් දිගාරිනකොට අත දාගන්න පුළුවන් උන බත් ටිකෙන් බත් කට කට කාලා බඩ පිරුනෙ නැති හින්දා එහා පැත්තෙ පන්තියෙ ඉන්න අක්කලා ලගට ගිහින් බඩගිනි නැතිවෙනකල් බත් කවාගන්නකොට මට බත් කවන අක්කල දෙන්න දිහා බලාගෙන හිතින් මට බනින්න තියෙන හොදම වචන වලින් බැන බැන ඉන්න එයාලගෙ පන්තියෙ අයි‍ය‍ලාගෙ මූණු වල බේරුණ ඉරිසියාව පැහැදිලි කරන්න වචන කොහෙන් හොයන්නද.ඉරිසියා කරලා වැඩක් නෑ යකො ඊළග ආත්මෙදිවත් මෙහෙම සැලකිලි ලැබෙන්න කියල මේ ආත්මෙදි පින් ටිකක් කරපන් ඉරිසියා කර කර ඉන්නෙ නැතිව කියලා කියන්න ඕන උණත් හිතින් ඒ ටික උන්ට කියලා වෙනදා තරම් ආසාවකින් නොවුනත් කට්ටියම යනකොට නොයා බැරි හින්දා සුපුරුදු පඩිපෙල ලගට යන්න පිටත් උණේ අපේ උන්ගෙන් මතුවෙන නව අදහස් දහස් ගානක් ඉදිරිපත් වෙන අවස්ථාවක් මග අරින්න හිත හදාගන්න බැරි හින්දා වෙන්න ඇති.
"කොල්ලා , අර බලපන් යාලුවෙක් ඉන්නවා"
මට එහා පැත්තෙන් ගිය එකා එහෙම කියනකොට මම වැඩි සැලකිල්ලක් නැතිව හිටියෙ මට ඕන කරන යාළුවා අද ඇවිත් නැති හින්දා.
"බලපන් යකෝ,අද එදාටත් වඩා මරුනෙ බන්"
ආයෙත් මේකා මට කෙල්ලෙක්ව පෙන්නන්න හදනවා.එදාටත් වඩා මරු කියපු එක මට එච්චර ඇල්ලුවේ නැති හින්දා නිකමට වගේ ඔළුව උස්සල ඉස්සරහා බැලුවෙ පඩිපෙලේ යකඩ වැට උඩ ඉදගන්න ගමන්මයි.
පුදුමයකි.ඒ ඇයයි.යාළුවන් කීපදෙනෙක් එක්ක පන්තිය ඉස්සරහට වෙලා හිනාවෙවී ඉන්නකොට එදාට වඩා ලස්සනයි කියල යාළුවා කියපු එකනම් ඇත්ත කියලා හිතුනත් ඒකා ඒක කියපු විදියට මට මරාගෙන කන්න තරම් තරහක් ආවත් මුකුත් නොකියා හිටියෙ මගෙ හිතෙ තියෙන දේවල් තාම දන්නෙ මම විතරක් හින්දා.
ඔව් ඇත්තටම අද එදාට වඩා ලස්සනයි තමයි.ඒ හින්දමද මංදා එක දිගටම ඒ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන ඉන්න උණේ එදා තරම්ම තරහෙන් මට රවනකල්ම.හිනාවෙන්න වුවමනාව තිබුනත් කොහොම හිනාවෙන්නද.ඒ හින්දා අහක බලාගන්න අමාරුවෙන් උණත් හිතහදාගත්තා.උදේ ඉදන් දකින්න නොලැබුණු වේදනාව දැන් ඉවරයි.දැන් අනිවාර්යෙන්ම හවසත් දකින්න පුළුවන් කියල මට මතක් උණෙ හවස ඉස්කොලෙ ඇරිලා පෝළිමට ළමයි ඉස්කොලෙන් පිට වෙනකොට ශිෂය නායකයො පෝලිම් බලන්න ඉන්න ඕන හින්දා.අද වෙනකල් මම කරන්න අකමැතිම දේ ඒක උණත් දැන්නම් ආසාවෙන්ම කරන දේ ඒක වෙනවා කියලා මට විශ්වාසයි.විවේකය අවසන් කියල සීනුව වදිනකොට ඇයට සමුදෙන්න සිද්ද උනත් හවස ආයෙත් දකින අල්ලස හිතට දිලා සතුටින් පන්තියට යන්න පිටත් උණා.උදේ හිතේ තිබුණු කණස්සල්ල දැන් හුලගේ ගියා වාගේය.සමහරවිට උදේ ඉදන් දකිනන් ආසාවෙන් හිටිය ඒ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙනම ඉන්න නැති උණත් ඉස්කෝලෙ ඇතුලෙ කොහෙහරි ඒ ඇස් දෙක තියෙනව කියන දේ මම දැන් දන්න හින්දා වෙන්න ඇති.
ඉස්කෝලෙ ඇරෙන හඩ අද ඇහෙන්න පරක්කුයිද මන්දා.කොහොමහරි අවුරුදු ගාණක් දුරට දැණුනු ඒ පැය දෙක තුන අවසානයේ ගෙවි ගිහින් සීනුවේ හඩ ඇහුණෙන් බාරව තිබුණු පන්තියට ගිහින් එතන කටයුතු ඉවර කරලා පුළුවන් ඉකමනට ඇවිත් පෝලිම් යන තැනින් හිටගත්තෙ ඒ ඇස් දෙක බලාගන්න උණත් ඔළුව උස්සලා ඒ දිහා බලන්න තරම් හිත හයිය නැති වුණෙ ඇයි කියලා මටම හිතාගනන බැරි බව නොරහසක්.කොහොම වුණත් ඈතින් එනකොට දෙතුන් වතාවක් ඒ ඇස් දෙක දිහා බැලුවත් ඉස්සරහින් යනකොටනම් ඔළුව උස්සගන්න අමාරු උණු බව ඇගෙන් වගෙම ඇගේ යාළුවන්ගෙන්ද හන්ගන්න පුළුවන් උණු එක වාසනාවක්.මා පසු කරගෙන ටික දුරක් යනකල්ම නොබැලුවත් තව එක වතාවක් බලන්න අවැසි උණු හින්දම වෙන දෙයක් වෙයන් කියල ඔළුව උස්සනකොටම දැකපු දේ හින්දා පිස්සු හැදුණු හිතෙන් නටපු නාඩගම නැටුවෙ හිත හින්දාම පිට කාටවත් නොපෙණුනු එක ගැන සතුටු විය යුතුයැයි මට හිතුණෙ ටික වේලාවකට පසුවයි.ඔළුව උස්සලා බලනකොට යාළුවන්ට හොරෙන් හැරිලා ඒ ඇස් දෙක මගෙ ඇස් දෙක හොයනව පෙනෙනකොට දැනෙන සතුට කොහොමනම් වචන වලට පෙරලන්නද.....
Thursday, August 30, 2012
අ‍සු‍න‍ක දුර ඇත
උඹට මට අද
හි‍නා‍වෙ‍නු අවැසියි හි‍නා‍වෙ‍න්‍න‍ට බෑ
රි‍ය‍ස‍ක‍ට දො‍ස්‍ කි‍ය‍නු අවැසියි
වේ‍ග‍යෙ‍න්‍ ක‍ර‍කැ‍වු‍නි‍දෝ මන්දා,,,
අදත් පෙර ලෙස
මටත් දැ‍ණු‍නා
උඹේ ඇස්
දි‍ලි‍සු‍නා පෙ‍නු‍ණා
හ‍රි‍දා‍ව අද ලස්සනයි
හිත මගේ උඹ කි‍යෙ‍ව්‍ව‍ද මන්දා,,,,
Tuesday, July 17, 2012
Friday, June 15, 2012
ඔව් ,මේ මම......
ජීවිතය රසවිදින්න යැයි සැවොම පවසද්දී ,
ජීවිතය රසවිදින්නේ කෙසේදැයි ප්‍රශ්ණාර්තයක් මසිතට හැගෙයි.
අතීතය සිහිකලෙමි,,,,,,
සිනාසුණ තැන් එමටය,
හැඩූ තැන් එමටය,
සිනාසුණ වනම ජීවිතයේ රස දැනුනේද??
හැඩූ වනම ජීවිතය නීරස වී ගියේද??
ගැටලුවකි,
මන්ද,
සමහරුන් ජීවිතයේ නීරස සිනහවෙන් වසාගෙන සිටින බව දනිමි,
සමහරුන් රසවිදිනු වස් හඩන බව දනිමි,
ලොවම හිනැහෙද්දී මට හඩන්නට සිතෙයි නම් මම හඩමි,
ලොවම හඩද්දී මට හිනැහෙන්නට සිතෙයි නම් මම හිනැහෙමි,
ඒ,
ලොවම හඩද්දී හඩන්නටවත්,
ලොවම හිනැහෙද්දී හිනැහෙන්නටත්,
මට අවැසි නොවන නිසාවෙනි,
එසේම මගේ සිනහවත් ලොවේ සිනහවත්
අනුලෝමයක් මැයි මෙතුවක් සිතා සිටියත්,
එය ප්‍රතිලෝමයක් බව
දැන් වැටහෙන නිසාවෙනි........................................
Sunday, May 13, 2012
ගණිකාව සහ මහත්තයා...........
රැය සහ දවාල.......
මත් බිගුන් සරනා මේ රුසිරු දනව්වේ
කදුලු පොදි කැටි කරන් හිනැහෙන
නොපිපුනත් මා සුපිපි මල් ගොමුවයි
බිගු තුඩග රොන් සුනෙන් පිරි මදිනා
පෙර දිනේ සද වතිය ලග හිද
කිවිදාය කවි පද ගෙතූ නුඹ
විරසකය හිරු කුමරු අබියස
සියක් නෙතු මැද
නුඹේ නෙතු මා හා.......
ලන්සුවට නුඹ යහන හැඩ කල
මල් ගොමුව මා නුවන් රස මවනා................
රැය සහ දවාල.......
මත් බිගුන් සරනා මේ රුසිරු දනව්වේ
කදුලු පොදි කැටි කරන් හිනැහෙන
නොපිපුනත් මා සුපිපි මල් ගොමුවයි
බිගු තුඩග රොන් සුනෙන් පිරි මදිනා
පෙර දිනේ සද වතිය ලග හිද
කිවිදාය කවි පද ගෙතූ නුඹ
විරසකය හිරු කුමරු අබියස
සියක් නෙතු මැද
නුඹේ නෙතු මා හා.......
ලන්සුවට නුඹ යහන හැඩ කල
මල් ගොමුව මා නුවන් රස මවනා................
වෙසක් සුබපැතුමක් උනා...........
බෝ මලුව දැක සැනසියන්
දාගැබට හිත යොමු වෙයන්
බුදු මැදුර ලග නැවතියන්
නිවන් යන්නට සැරසියන්
මග කටුක බව නෑසියන්
නිවන් මග මල් ඇතිරියන්
වෙසක් සද එලියක් වෙයන්
හිත උඹට අවනත වෙයන්
මැදුම් පිලිවෙත උඹට හිතසුව ගෙනේවා
මල් අසුන ලග උඹේ දණහිස නැමේවා
මෙතේ බුදුහිමි දකින්නට පින් ලැබේවා
අපිට අපි යලි සසර මග හමු නොවේවා.......................
බෝ මලුව දැක සැනසියන්
දාගැබට හිත යොමු වෙයන්
බුදු මැදුර ලග නැවතියන්
නිවන් යන්නට සැරසියන්
මග කටුක බව නෑසියන්
නිවන් මග මල් ඇතිරියන්
වෙසක් සද එලියක් වෙයන්
හිත උඹට අවනත වෙයන්
මැදුම් පිලිවෙත උඹට හිතසුව ගෙනේවා
මල් අසුන ලග උඹේ දණහිස නැමේවා
මෙතේ බුදුහිමි දකින්නට පින් ලැබේවා
අපිට අපි යලි සසර මග හමු නොවේවා.......................
අප්පච්චී.....................
කතා කරන කදුලු බින්දු නෙතින් කඩා වැටුනා
පද බදින්න කවි දහසක හැගුම් හ්තේ මැවුනා
ඉහ ඉද්දර දග කරන්න සිනහා කැකුලු පිපුනා
ලියූ කවිය රස බලන්න අප්පච්චිට හිතුනා
ජීවිතයේ බර දරන්න කියා දුන්නේ උඹමයි
කටු අතු මැද මල් පලසට පාර කීවෙ උඹමයි
කදුලු පිහලා හිනාවෙන්න කියා දුන්නෙ උඹමයි
සසරවසන තුරාවටම අප්පච්චී උඹමයි...
Monday, April 2, 2012
ම‍හා වෘ‍ක්‍ශ‍ය නු‍ඹ‍යි.....
නුඹේ හි‍ස මත නැ‍ගී හිනැහුනු
ස‍ද‍ව‍ති‍ය අද නෑ
උ‍දු‍ල ත‍රු‍ම‍ල්‍
වල සි‍නා අද
අ‍ම‍ත‍ක‍ද දන්නෑ
සි‍නා‍සෙ‍න්‍නැ‍ති
කදුලු බිදු නැති
ව‍ත‍ක‍ම‍ල මත තැ‍නු‍නු පු‍ර‍ව‍ර
බිගුන් ගු‍ම්‍ න‍ද නෑ,,,,,,
ස‍ද‍ව‍ති‍ය අද නෑ
උ‍දු‍ල ත‍රු‍ම‍ල්‍
වල සි‍නා අද
අ‍ම‍ත‍ක‍ද දන්නෑ
සි‍නා‍සෙ‍න්‍නැ‍ති
කදුලු බිදු නැති
ව‍ත‍ක‍ම‍ල මත තැ‍නු‍නු පු‍ර‍ව‍ර
බිගුන් ගු‍ම්‍ න‍ද නෑ,,,,,,
Friday, March 30, 2012
පෙ‍ට්‍ටි‍ය‍ක නි‍දි‍ක‍ර‍ව‍ලා හිටිය සී‍ය‍ව දැකපු වෙලාවෙ,,එදා ම‍ගෙ‍හි‍ත‍ට දැ‍නු‍නු දේ..........
නෙ‍ත‍ක ම‍හි‍ම‍ය වැ‍ට‍හු‍නා මට
ඔ‍බේ රුව මා දුටු දිනේ,
ස‍ව‍න්‍ප‍ත්‍ මු‍ස‍ප‍ත්‍ උනා ඔ‍බ
පු‍තු කියා ඇ‍ම‍තූ දිනේ,
සිත තු‍ටි‍න්‍ බැ‍ති‍බ‍ර උනා මම
ඔ‍බ සිතින් නැ‍ම‍දූ දිනේ,
ලො‍ව‍ක්‍ ඉ‍කි‍බි‍ද වැ‍ල‍පු‍නා ඔ‍බ
නොයෙන ග‍ම‍න‍ක ගි‍ය‍දි‍නේ.......................
ඔ‍බ,
ලො‍ව‍ක්‍ එ‍ක‍ලු කල
සො‍මි කි‍ර‍න‍ක්‍ විය
සිත් සු‍ව‍ප‍ත්‍ කල
දි‍සා‍ප‍මො‍ක්‍ විය
දැ‍ය‍ක්‍ පු‍බු‍දු කල
නි‍ම‍ල ප‍හ‍න විය
නි‍රු‍ද ක‍ත්‍ර ඉ‍ම
දිය දෝතක් විය....
ස‍ක‍ල ඉ‍සි‍කෝ මා‍න බි‍ද‍ලු
පින් කෙ‍ත‍ක ස‍රු බී‍ජ වැ‍පි‍රූ
ඔ‍බ ඔ‍බ‍ම විය,,
ඔ‍බ වි‍ටෙ‍ක "සි‍රි‍සේ‍න" නම් විය
"මහත්තයා" නෙ‍ක ද‍න‍ට ඔ‍බ විය
පුන්චි උ‍න්‍ගේ සී‍යා‍ය ඔ‍බ
කර ම‍ති‍න්‍ අප යන දිනේ ඔ‍බ
සි‍ත‍ට දැ‍නු‍නේ,,,
මි‍තු‍ද‍ම‍ට "සි‍රා" ඔ‍බ
මසිත ඇමතුම "BOSS"නො‍ව‍න්‍න‍ට
නො‍වැ‍ල‍පෙ‍නු ඇත ස‍යු‍ර ප‍ර‍දා
නොයෙන්නට යන යු‍රු බලා.........,,,..........
ඒ ද‍ව‍ස----2010-01-06
මේ,, අද මට හිතුන පොඩි දෙයක් උ‍බ ගැන,,දකින්න පු‍ලු‍ව‍න්‍ක‍ම‍ක්‍ ති‍යෙ‍යි‍න‍ම්‍ දැ‍ක‍ලා සතුටු වෙයන්,,මේ උ‍බෙ‍න්‍ ජීවිතේ ගැන ටිකක් ඉගෙන ගත්තු එකෙක්,,,,,,,,....................
උ‍බ හ‍ද‍පු ග‍මේ ප‍න්‍ස‍ල‍ට ග‍මේ උන් යනකොට අද උන්ට උ‍බ‍ව මතක් වෙ‍න‍ව‍ද කියලා මම දන්නෙ නැහැ,උ‍බ‍ට කියලා ර‍ස්‍සා‍ව‍ල‍ට ගි‍ය‍පු උන් අද උ‍බ වෙනුවෙන් හිතින් පි‍න‍ක්‍ අ‍නු‍මො‍ද‍න්‍ ක‍ර‍න‍ව‍ද කියලා මම දන්නෙ නැහැ,උ‍බ හ‍ද‍ලා දු‍න්‍නු ගෙ‍ව‍ල්‍ වල අද උ‍බ වෙනුවෙන් මො‍න වගෙ තැ‍න‍ක්‍ ති‍යෙ‍යි‍ද කියලා මම දන්නෙ නැහැ,,ඒවා කොහොම උනත් උ‍බ "මගේ උන් මු‍න්‍ තමා" කියලා උ‍බේ හිත ලගින් තියාගෙන හිටිය,එදා පො‍ඩි‍ය‍ට හි‍ට‍පු,අද උ‍ස්‍ මහත් වෙලා ඉන්න ම‍ගෙ‍යි,ම‍ල්‍ලි‍ගෙ‍යි යා‍ලු‍ව‍න්ගෙ හි‍ත්ව‍ල,මගේ හිතේ ව‍ගේ‍ම උ‍බ අදත් ජී‍ව‍මා‍න‍යි..........................
මෙතේ බු‍දු‍න්‍ දැක නිවන් දැ‍ක‍ප‍න්‍.............
ඔ‍බේ රුව මා දුටු දිනේ,
ස‍ව‍න්‍ප‍ත්‍ මු‍ස‍ප‍ත්‍ උනා ඔ‍බ
පු‍තු කියා ඇ‍ම‍තූ දිනේ,
සිත තු‍ටි‍න්‍ බැ‍ති‍බ‍ර උනා මම
ඔ‍බ සිතින් නැ‍ම‍දූ දිනේ,
ලො‍ව‍ක්‍ ඉ‍කි‍බි‍ද වැ‍ල‍පු‍නා ඔ‍බ
නොයෙන ග‍ම‍න‍ක ගි‍ය‍දි‍නේ.......................
ඔ‍බ,
ලො‍ව‍ක්‍ එ‍ක‍ලු කල
සො‍මි කි‍ර‍න‍ක්‍ විය
සිත් සු‍ව‍ප‍ත්‍ කල
දි‍සා‍ප‍මො‍ක්‍ විය
දැ‍ය‍ක්‍ පු‍බු‍දු කල
නි‍ම‍ල ප‍හ‍න විය
නි‍රු‍ද ක‍ත්‍ර ඉ‍ම
දිය දෝතක් විය....
ස‍ක‍ල ඉ‍සි‍කෝ මා‍න බි‍ද‍ලු
පින් කෙ‍ත‍ක ස‍රු බී‍ජ වැ‍පි‍රූ
ඔ‍බ ඔ‍බ‍ම විය,,
ඔ‍බ වි‍ටෙ‍ක "සි‍රි‍සේ‍න" නම් විය
"මහත්තයා" නෙ‍ක ද‍න‍ට ඔ‍බ විය
පුන්චි උ‍න්‍ගේ සී‍යා‍ය ඔ‍බ
කර ම‍ති‍න්‍ අප යන දිනේ ඔ‍බ
සි‍ත‍ට දැ‍නු‍නේ,,,
මි‍තු‍ද‍ම‍ට "සි‍රා" ඔ‍බ
මසිත ඇමතුම "BOSS"නො‍ව‍න්‍න‍ට
නො‍වැ‍ල‍පෙ‍නු ඇත ස‍යු‍ර ප‍ර‍දා
නොයෙන්නට යන යු‍රු බලා.........,,,..........
ඒ ද‍ව‍ස----2010-01-06
මේ,, අද මට හිතුන පොඩි දෙයක් උ‍බ ගැන,,දකින්න පු‍ලු‍ව‍න්‍ක‍ම‍ක්‍ ති‍යෙ‍යි‍න‍ම්‍ දැ‍ක‍ලා සතුටු වෙයන්,,මේ උ‍බෙ‍න්‍ ජීවිතේ ගැන ටිකක් ඉගෙන ගත්තු එකෙක්,,,,,,,,....................
උ‍බ හ‍ද‍පු ග‍මේ ප‍න්‍ස‍ල‍ට ග‍මේ උන් යනකොට අද උන්ට උ‍බ‍ව මතක් වෙ‍න‍ව‍ද කියලා මම දන්නෙ නැහැ,උ‍බ‍ට කියලා ර‍ස්‍සා‍ව‍ල‍ට ගි‍ය‍පු උන් අද උ‍බ වෙනුවෙන් හිතින් පි‍න‍ක්‍ අ‍නු‍මො‍ද‍න්‍ ක‍ර‍න‍ව‍ද කියලා මම දන්නෙ නැහැ,උ‍බ හ‍ද‍ලා දු‍න්‍නු ගෙ‍ව‍ල්‍ වල අද උ‍බ වෙනුවෙන් මො‍න වගෙ තැ‍න‍ක්‍ ති‍යෙ‍යි‍ද කියලා මම දන්නෙ නැහැ,,ඒවා කොහොම උනත් උ‍බ "මගේ උන් මු‍න්‍ තමා" කියලා උ‍බේ හිත ලගින් තියාගෙන හිටිය,එදා පො‍ඩි‍ය‍ට හි‍ට‍පු,අද උ‍ස්‍ මහත් වෙලා ඉන්න ම‍ගෙ‍යි,ම‍ල්‍ලි‍ගෙ‍යි යා‍ලු‍ව‍න්ගෙ හි‍ත්ව‍ල,මගේ හිතේ ව‍ගේ‍ම උ‍බ අදත් ජී‍ව‍මා‍න‍යි..........................
මෙතේ බු‍දු‍න්‍ දැක නිවන් දැ‍ක‍ප‍න්‍.............
Wednesday, March 14, 2012
Tuesday, January 24, 2012
උඹට මගෙන් මෙච්චරයි.................
එදා උඹ,
"මම ගියොත්,මාත් එක්ක යන්න එනවද?"
අහපු වෙලාවෙ,
"උඹ පලයන්,මම එන්නම්",
කීවම උඹ ඇඩුවා මතකද?
කවදාහරි,
උඹ තේරුම් ගනියි,
මම එදා නැවතුනේ,
උඹට යන්න පාර හදන්න කියලා,
මම නැවතුනා කියලා ,
තාම අඩන උඹ,ඒ ගැන හිතලා,
කවදාහරි හිනැහෙයි................
"මම ගියොත්,මාත් එක්ක යන්න එනවද?"
අහපු වෙලාවෙ,
"උඹ පලයන්,මම එන්නම්",
කීවම උඹ ඇඩුවා මතකද?
කවදාහරි,
උඹ තේරුම් ගනියි,
මම එදා නැවතුනේ,
උඹට යන්න පාර හදන්න කියලා,
මම නැවතුනා කියලා ,
තාම අඩන උඹ,ඒ ගැන හිතලා,
කවදාහරි හිනැහෙයි................
Subscribe to:
Posts (Atom)