"පුළුවන්නම් හෙට ඇවිත් යන්න,ආයෙ අපිට කතාකරන්න වෙන එකක් නෑ"

මන් වැඩ ඇරිලා එනගමන් කැන්ඩි ට්‍රේන් එකේ.වෙනදටනම් එයා මගෙ එහා පැත්තෙ ඉඳන් යනවා. ඒත් හෙට දවසට ලෑස්ති වෙන්න තියෙන හින්දා එයා අද නිවාඩු දානවා කිව්වා.ඔව් ඒක එයාගෙ ලස්සනම දවස.හෙටින් පස්සෙ එයා ආයෙ වැඩට යන්නෙත් නෑ.ඒක එයාගෙ මහත්තයගෙ කැමැත්ත.

ඒ මැසේජ් එක කියවලා ෆෝන් එක පැත්තකින් තියලා මන් කල්පනා කලේ අපි ආයෙ හම්බ වෙන්නම ඕනෙද කියලා.මිනිස්සු පපු පැලෙන්න ආදරේ කරනවා මන් අහලා තියෙනවා වුණත් ගෑණු පපු කීරි ගැහෙන්න ආදරේ දරාගන්නවා කියලා මට ඉගැන්නුවෙ එයා.ඒ කවදාවත් අයිතියක් ඉල්ලපු නැති ආදරයක්. මේ වගේ අහිංසක ඉල්ලීමකටත් මන් කන් දුන්නේ ඉඳලා හිටලා. එහෙම වෙලත් කවදාවත් ඒවට පැමිණිලි ලියලා විභාග වෙලා නෑ.

හේතුව මොකක් වුණත් මට හෙට එයාගෙ ලස්සනම දවසෙ එයාගෙ ලස්සන බලන්න යන්න හිතුණා.ඔෆිස් එකට කතාකරලා නිවාඩුවක් දැම්මෙ හිත වෙනස් වෙන්න කලින්. අපි හම්බවෙලා අවුරුදු අටක්.ඒත් එයාට එයාව හොයන් ආව මනුස්සයා එක්ක කොලේක අත්සන් කරන්න වෙන්නෙ ඒ වන්සවත් පවුලට මගෙ තිබ්බ නොගැලපීම හින්දා.ඒක දරාගන්න අමාරු වුණත් පෝරුවක් උඩ තියලා අශ්ඨක කියද්දි මට දරාගෙන බලාගෙන ඉන්න වෙනවා.ඇත්තටම ඒක හරි අමාරු වැඩක් වෙයි.

"මම හෙට ඔයා ආසම විදියටම ලස්සනම ලස්සනට ඉඳියි, එනවා නේද ඔයා?"

"මම අරන් දුන්න අර සුදු ශර්ට් එක ඔයා ලඟ තියෙයිනම් හෙට ඒක ඇඳන් එන්න ප්ලීස්"

මගෙන් උත්තර නැතත් එක දිගට මැසේජ් එකින් එක එද්දි මට පුරුදු නැති ගතියක් දැණුනත් ඊට වඩා මට කල්පනා කරන්න දෙයක් තිබ්බ හින්දා මන් ඒවා කියවන්න ඇහැට විතරක් ඉඩ දුන්නා.

"මට දැන් නවතින්න වෙලාව,හෙට ඔයා එනවා කියලා මන් දන්නවා.පුළුවන්නම් විතරක් මගෙ නෑදෑයො සේරම ඉස්සරහ එකම එක වතාවක්,අන්තිම පාරට මාව බදාගන්න.කවුරුත් මුකුත් කියන එකක් නෑ"

"සත්තයි මන් අඬන්නෙ නෑ"

ඒ වචන වලට වඩා පිහියකින් පපුවට අනින එක දරාගන්න ලේසියි කියලා මට හිතුණා.යවන්න උත්තරයක් නැති හින්දා මමත් නැවතුණා.

මම උදෙන්ම වාහනේට ගොඩ වුණේ එයා කියපු විදියට එයාගෙ ශර්ට් එක ඇඳගෙන.කෝට් එකනම් එතන්ට ගිහින් දාගන්නවා.හිතුණොත් ඒක නොදාම ඇතුලට යනවා.හෝටලේකත් නෙමෙයිනෙ තියෙන්නෙ උත්සවේ.ඇත්තටම මන් එයාව හග් කලොත් ප්‍රශ්ණයක් වෙයිද එයා නෑ කිව්වට. එයාගෙ ලස්සනම දවසක් මන් නාස්ති කලා වෙයිද මේ ගමන නිසා. ඒත් එයාගෙ හිත රිද්දන්න ඕනෙ නෑ. වෙන දෙයක් වෙයි.අපි බලමු.මේ සේරම හිතත් එක්ක කතා කර කර මන් එයාගෙ ගෙවල් පාරට වාහනේ හැරෙව්වා.

එතන ඉඳන්ම පාර සරසලා,කොඩි දාලා,පාර දිගට වාහන නවත්තලා. ඉඩ තියෙන තැනක් බලල වාහනේ නවත්තගත්තත් මට කකුල් දෙක පණ නැති වෙලා වගේ.

එයාගේ නෑදෑයො,යාලුවො,බඳින මනුස්සය,ඒ මනුස්සයගෙ නෑදෑයො සේරම පිරිලා ඉද්දි මන් දැන් කොහොමද මේ මැදින් ගේ ඇතුලට ගිහින් එයගෙ මූණ බලන්නෙ.මෙච්චර සෙනඟක්,මෙච්චර සැරසිලි ගොඩක් ,මේ වගේම හැඟීමක් බලාපොරොත්තු වුණත් මේ මන් හිතන් හිටිය විදියවත් බලාපොරොත්තු වුණ විදියවත් නෙමෙයි.

මම කොච්චර වෙලාවක් වාහනේ නවත්තගෙන එතන හිටියද කියලා මට මතකයක් නෑ.මිනිස්සු මගෙ දිහා සතෙක් දිහා බලනවා වගේ බලන් ඉද්දි මම ඒ ඇස් වල ගොදුරක් වෙලා හෙමින් නැගිටගෙන ගෙයි දොර ලඟට යද්දි එයා කිව්ව වගේම ලස්සනම ලස්සන ලොකු ෆොටෝ එකක් එයාලා ලඟින්ම තියලා. එයා කිව්වෙ ඇත්ත එයා අද දේවතාවියක් වගේ ලස්සනයි.සාරිය ඇඳලා,ඇහිබැමි ලස්සනට පාට කරලා,ලිප්ස්ටික් ගාල. ප්‍රීශූට් එක දවසෙ අරන් තිබ්බ ෆොටෝ වලටත් වඩා අද එයා ලස්සනයි. 

එයා මට ඒ සේරම එවලා අන්තිමට කියලා තිබ්බේ

"මේ මන් ඔයා එක්ක ගන්න හිටිය ඒවා.මට සමාවෙන්න" 

කියලා.

හස්බන්ඩ් එයා ලඟට වෙලා ඉඳන් ඉන්නකොට මම කොහොමද එතන්ට ගිහින් එයා ඉල්ලපු විදියට එයාව බදාගන්නෙ.ඇත්තටම මට එහම කරන්න අයිතියක් නෑ. ඒත් මම එයා ලඟට ගියා කියනවට වඩා මම එතනට යැවුනා. අඬන්න ඕනෙ කියලා හිතුනත් මට ඇඬෙන්නෙ නැති තරම් මොකද්ද දෙයක් මට වෙලා.මන් එයා දිහා බලන් එයා ලඟ හිටගෙන ඉඳලා බැරිම තැන එයාගෙ අත් දෙක අල්ලගත්තෙ තවත් දරාගෙන ඉන්න අමාරු නිසා.

ඇත්ත කවුරුත් මට බැන්නෙ නෑ. ඇත්ත එයා ඇඬුවෙත් නෑ.

"මට සමාවදෙන්න බැරි වැරදි මගෙ අතින් වෙලා නෑ ඔයාට. ඒත් හෙට මගෙ අතින් වෙන්නෙ එහෙම වැරැද්දක් කියල මගෙ හිතට වද දෙනවා.ඒකට මට සමාවෙන්න මහත්තයෝ.මට වෙන කරන්න දෙයක් නෑ"

ඒ එයාගෙ අන්තිම මැසේජ් එක. 

මම එයාගෙ අතෙන් අත ගත්තෙ

"උඹට විතරක් නෙමෙයි මගෙ කෙල්ල අපිටත් නැති වුණා"  

කියලා එයාගෙ අම්මා මගෙ ලඟින් හිටගන්නකොට.

"එතකොට ඊයෙ හවස කැන්ඩි ට්‍රේන් එකට පැනපු කෙල්ල?"

"ඔව්"

"දෙයියනේ"

ඒ එයාගෙ අන්තිම මැසේජ් එක ඇවිල්ලා ව්නාඩි පහ හයකට පස්සෙ.

 "සත්තයි මන් අඬන්නෙ නෑ"

ඔව් එයා ඇඬුවෙ නෑ.එයාට ගානක්වත් තිබුණෙ නෑ.

 `` මයෝ   ``