"පිය සෙනෙහසට කව් ගී ලියැවුණා මදී"
කියලා ඇහෙනකොටම මට නිකමට හිතුණා එහෙමද නැත්නම් පිය සෙනෙහසට ලියැවුණ කව් ගී අපි කියෙව්වා මදිද කියලා.
අපි දුෂ්කර පළාතක ඉස්කෝලෙකට ගිහින් ළමයින්ට උගන්නන්න. දවස් දෙක තුනකට . මමයි තව මගේ එකෙකුයි ටවුන් එකට ගිහින් එන්න යනවා ඕනෙ කරන බඩු වගයක් ගේන්න. ඉස්කෝලෙට ආව ළමයි දෙන්නකුගෙ දිරපු බයිසිකල් දෙකක් පැදගෙන. ආපහු එනකොට ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුව ලග තාත්තා කෙනෙක්.
"මහත්තයෝ මගෙ දුවගෙ නම ..... , මේ බනිස් ගෙඩි දෙක දුවට දෙන්න පුළුවන්ද උදේට කාලා ආවෙ නෑ අද"
"අපෝ ඕක මොකක්ද මාමා. මන් දෙන්නම් "
ඒ මගෙ ගොඩේ පිළිතුර.
"මහත්තයා, දුව ඇතුලෙ හිටියෙ නැත්තන් බනිස් ගෙඩි දෙක මට ආපහු ගෙනත් දෙන්න පුළුවන්ද? මන් මෙතන ඉන්නම් ටික වෙලාවක් "
ඒ තාත්තා.
අඩන්න ඕනෙද හිනාවෙන්න ඕනෙද කියලා නොතේරුන හින්දා ඇතුලට ගිහින් දුවට තාත්තා දුන්න ශොපින් කවරෙ දීලා ගේට්ටුව ලගට ගිහින් "දුන්නා" කියලා ආපහු හැරුනා.
ඒ මනුස්සයා හුස්ම පාතට දාපු සද්දෙ අදටත් අමතක කරන්න අමාරුයි.
ඊට අවුරුද්දකට පස්සෙ ඒ පළාතටම අපි යනවා. එතකොට අපිව බලන්න කලින් අව්රුද්දෙ ඉගෙන ගත්ත ළමයි එනවා. එතන ගෑණු පිරිමි බේද නෑ. උන් හරි හිතවත් හින්දා. අර තාත්තගෙ දුව මතකෙ තිබ්බ හින්දා කොල්ලෙක් පැත්තකට කරලා අහලා බලනවා.
"එයාට දැන් බබෙක් ඉන්නව අයියෙ. ඕලෙවල් ඉවර වෙලා අන්තිම දවසෙම ත්‍රීවිල් අයියා කෙනෙක් එක්ක පැනලා ගියා. දැන් ඉන්නෙ තාත්තා එක්ක.ඉන්න තැනක් නෑ බැදපු එකාට"
එදා ඒ තාත්තට ඉස්කෝලෙට ඇවිත් මට කියන්න තිබ්බා
"මගෙ දුව උදේ ආවා ඉස්කෝලෙ එනවා කියලා.ඒකි ඇතුලෙ ඉන්නවද නැද්ද කියලා පොඩ්ඩක් බලල කියන්න මහත්තයෝ.මට ඒකි ගියෙ කොහෙද විස්වාස නෑ"
කියලත්.
හැබැයි ඒ මනුස්සයා එහෙම නොකරන්න හේතුව ඒකිට එදා තේරුණානම්.ඒකි ඒ මනුස්සයාගෙ ජීවිතේම වෙන්න ඇති.
ඒකයි මට හිතුණෙ පිය සෙනෙහසට කව් ගී ඕනෙ තරම් එදත් තිබ්බා මහ ගොඩක්, තැන් තැන් වල එක එක විදියට.
හැබැයි ගොඩක් උන් ඒවා කියවගත්තෙ නෑ.කියෙව්ව ගොඩක් උන් ඒවා හිතේ තියාගත්තෙන් නෑ.ඉතින් ලියලා වැඩක් වුණෙත් නෑ.
No comments:
Post a Comment