මන් ඒ වෙනකල්ම හිතුවෙ නෑ ලක්ශ ගානකට වඩා බර ගෑණු පන්සීයට දාහට විකිණෙන්න බලන් ඉන්නවා කියලා, මේ වෙරළ අයිනෙ පාරෙ.
ඉතුරු නැති වෙනකල් බෙදාගෙන,බෙදන්න බැරිම ටික අපි දෙන්න මැද ටින් එකේ.
"බීපන් ..."
අවසර ලැබුන ගමන් කටට හලාගන්නකොටම
"මටත් තව ටිකක් තිබ්බනම්.."
ඒ අන්තිම ටික ඒකි බිව්වෙ ටින් එකෙන් නෙමෙයි. එහෙව් එකේ ආයෙ මොකටද හපන්න දෙයක්.
අපි එතකොට අපේ යටගියාව ඇති වෙන්න තලු මරලා.
" ඕනෙනම් බොන්න තිබ්බනෙ"
"ඕනෙ ටික තමයි බිව්වෙ"
"උඹට වෙරි"
"බොන්නෙ වෙරි වෙන්ඩම නෙමෙයි,උබ බොන්නෙ මොකටද?"
"මම තරම් දුක් විඳින මිනිහෙක් උබට හොයාගන්න වෙන්නෙ නෑ.ඒ දුක අමතක වෙන්නෙ මෙහෙම වෙලාවක විතරයි.වෙරි වුණාම මට මුකුත් මතක නෑනෙ.මන් බොන්නෙ ඒකයි"
ඒකි කටකොණින් හිනාවුනා විතරයි.
අපි පැය එක හමාරකට වඩා මුහුද දිහා බලාගෙන, ඉඳගද්දිම බන්කුව මැදින් තියාගත්ත සිගරට් පෙට්ටි දෙකෙන් එක එක අරන් පත්තු කරේ උවමනාවකට නෙමෙයි.
"අපි යනවද?"
"කොහෙද?"
"උබ මෙච්චර දුරත් ඇවිත්,වෙරළ දිගේ පයිනුත් ඇවිත්, හොයපු සැප විඳින්න, උබේ කාමරේට"
"අපි මෙතන එළිවෙනකල් ඉන්නවට උබේ අකමැත්තක් නැත්තන් මට තව බියර් ටිකක් ගෙනාවැහැකි, කන්න මොනවහරිත් එක්ක"
"උබ මට කීයක් ගෙවනවද එළිය වැටුනම?"
"උබට කීයක් ඕනෙද?"
"ඔය ඉස්සරහා ටැක්සි බයික් එකේ ඉඳගෙන සිගරට් එක බොන එකාගෙන් අහලා වරෙන්"
"ඒ මොකටද උගෙන් අහන්නෙ?"
"ඌ ඔය සිගරට් එකයි බියර් එකයි ගත්තෙ උබට කලින් ආව එකා දුන්න පන්සීයෙන්. ඇත්තටම ඌ දාහක් දුන්නා. මන් පන්සීයක් බ්‍රා එක අස්සෙ ගහගත්තා, කාමරේදිම,මේ බලපන්"
ටී ශර්ට් එක පාත් කරපුවම බ්‍රා එක අස්සෙ උන්ඩි වෙලා තිබිච්ච සල්ලි කොළයක් පෙනුනා ලාවට වගේ.
ඒකි බොරු කියන්නෙ නෑ.මට විස්වාසයි. ඒ ඒකිගෙ මිනිහා.
පත්තු කරගෙන හිටිය සිගරට් එක බිබී මම තනියම කාමරේට ආවා.
~~ මයෝ ~~
No comments:
Post a Comment